Afgelopen woensdag had Eric Schliesser
een blog over "Spinoza on De Witt ("Ultimi barbarorum,"
Reconsidered)" [Cf.]. Ik ga op de inhoud ervan niet in, maar verwijs hier
alleen naar deze noot die hij eronder plaatste:
+ If you read Dutch you should take a
look at this lovely blog post.
Behalve de eervolle en ruime vermelding van dit Spinoza-blog
in Henri Krop’s boek, Spinoza – een
paradoxale icoon van Nederland, kreeg ik niet eerder een reactie uit academische
kring op iets uit dit weblog. En nu deze erkenning door prof.dr. Eric
Schliesser! Het voelt als het ontvangen van een ruime voldoende voor een
masterscriptie.
Ik heb dat blog, “De leuze "Ultimi
barbarorum" is een van de werken van Spinoza! Zijn kortste!,” zojuistnog
eens nagelezen en ben er zelf ook nog behoorlijk tevreden over. De aanleiding ervoor
was een discussie met Miriam van Reijen die vond dat te automatisch door iedereen
maar werd aangenomen dat Spinoza met die leuze passioneel z’n woedende verontwaardiging
toonde, terwijl bij de brenger van het nieuws, Leibniz, daarover niets te
vinden was. Dat werd voor mij aanleiding er eens over na te denken en vooral
allerlei informatie erover na te trekken. En dat leidde dus tot die “lovely
blog post.”
[Het lijkt misschien nog zeer onspinozistisch om voor die erkenning gevoelig te zijn, maar dat valt wel mee: als je je er niet teveel door laat bepalen – ik dóe het er niet om…]
