Het is kwart over zes in de ochtend en als het weer het
enigszins toe laat drink ik mijn eerste beker koffie in de tuin. Het gras is
bedekt met dauw. Op de lagere basis school vertelde de pater bijna altijd op
vrijdagmiddag als afsluiting van de week een stichtelijk verhaal. Een paterverhaal
is altijd blijven hangen en op een of andere manier moet ik daar vaak aan terugdenken.
Het verhaal ging over een man die in het bos afgezonderd van het dorp woonde.
De dorpsbewoners vonden hem altijd al een beetje een zwijgzame zonderling. Soms
stond hij vaker ergens stil aan de waterkant, keek over het korenveld, zat vaak
op zijn knieën in het gras of staarde minutenlang in de lucht. Wat hij zag,
niemand wist het eigenlijk en dat maakte hem bij de dorpelingen een beetje
verdacht.
Totdat hij op een dag in het dorp op het plein vol enthousiasme
verteld dat er veel waardevolle dingen zijn te zien buiten het dorp. De meeste
haalde hun schouders op, ze dachten dat de man niet spoorde en hij werd
uitgelachen. De volgende dag vertelde hij weer over de geweldige rijkdommen die
in de natuur buiten het dorp te zien zijn zoals een overvloed aan parels en
diamanten. Uiteraard werd hij weer uit gelachen en sommige gooide hem zelfs met
stenen na totdat hij weer het dorp verliet. Een handje vol mensen die dat
verhaal gehoord hadden begonnen steeds meer twijfels te krijgen over de vreemde
verhalen van de man. Waar rook is moet
ook vuur zijn en na een poosje gingen er steeds meer geruchten de ronde doen in
het dorp over de vermeende rijkdom van de zonderlinge man. Het duurde dan ook
niet lang meer dat op een vroege ochtend de dorpsbewoners gezamenlijk met paard
en wagen naar de man in het bos gingen om te kunnen graaien in de "beloofde"
rijkdommen. Als ze bij het bescheiden huisje aankomen zit hij bij de voordeur
te wachten. Glimlachend van blijdschap verwelkomt hij de dorpelingen. "Mooi
dat jullie ook de rijkdommen willen zien. Ze zijn tenslotte niet van mij alleen
maar voor iedereen." De dorpelingen juichen met deze veel belovende
woorden. Kijk om je heen en zie de rijkdom van de natuur. Iedereen draait zich
om naar het grasland en kijkt. Door de vroegte is het gras bedekt met dauw en
fonkelen door het bladerendek gefilterde zonlicht.
Iedereen is stil en hoor je even alleen de
vogels fluiten. Maar dan beginnen de eerst zo stille dorpelingen zich te
roeren. De door hebzucht gedreven menigte is niet meer voor rede vatbaar en
blind van woede wordt de man aan een oude zomereik opgehangen. Wat een akelig
verhaal verteld een pater aan jonge kinderen zou je denken maar het verhaal
gaat verder. Terwijl de menigte woedend en vergenoegd door hun gezamenlijke "terechte"
strafdaad terug naar het dorp lopen roept
een klein kind dat ze diamantjes in het gras ziet liggen. De menigte draait
zich verrast om en zien de man aan de boom, boven het grasland met dauw,
bungelen. Dan pas beseft men, te laat, wat ze gedaan hebben. Door hebzucht en eigen
belang hebben ze het kind in zich zelf vermoord. Gaat het tegenwoordig in de
politiek ook zo? Tja, er wordt weliswaar steeds meer rekening gehouden met
natuur en landschap omdat steeds meer mensen zich daar over roeren maar als het
er echt op aan komt verschuilt de politiek zich nog veel te vaak achter het "maatschappelijke
belang". Als geld vlak voor het gezicht wordt gehouden is dat belang al
heel vlug buiten beeld. Maar is niet juist de bescherming en behoud van natuur een wereldwijd
maatschappelijk belang?
Ik neem nog een slok van mijn dampende koffie. Op het
bedauwde fonkelende gazon met bloeiende witte klaver landt ineens uit het niets
een groene specht (Picus viridis). Het
is een jonge groene specht van dit jaar. Bijna verslikte ik mij in de koffie.
Gelukkig had ik ook mijn fototoestel paraat. Na een paar plaatjes kon ik helaas mijn hoest niet inhouden en weg was
hij. Nog geen 10 minuten later zeilt hij vanuit de zomereik wederom op het
gazon maar wel op de rand van het terras waar ik op zit. Niks vermoedend zoekt hij
driftig naar mieren. Zo vlak voor mijn neus is dit werkelijk een buitenkansje
en dat nog wel zonder schuiltent. Ik heb moeite om niet te trillen van
opwinding. Het is vermoedelijk een van de jonge groene spechten die ik al een
paar keer in het landgoed heb gezien. Ze staken toen al, om hun beurt, de kop
uit het spechtenhol om de wereld te verkennen. Bij een de volwassen vogel is de
kop opvallend getekend met rode kruin en zwarte vlek rondom het oog. Mannetjes
hebben daarnaast ook nog een rode vlek onder het oog, deze vlek is bij
vrouwtjes zwart. Wat is deze onvolwassen vogel toch al een schoonheid en prijs
me gelukkig om deze groene specht van zo
dichtbij te zien. Hij bezit al verschillende kleuren van een volwassen vogel
maar is zwaar gevlekt over het gehele lichaam. Na zo'n 10 minuten peuteren,
pikken en trekken in en aan het gras naar mieren blijven er zandkorrels aan de
grijze dolksnavel hangen en vloog dit jong weer naar de zomereiken. Ik moest
even bij komen op de vroege ochtend, de dag kan niet meer stuk! Zo'n
onverwachte ontmoeting is gewoon niet in geld uit te drukken. Die zijn toch het
behouden waard? Zo'n ontmoeting gun je
iedereen en daarom schrijf ik dit stukje ook. Dus mocht je in het veld een
groene specht horen lachen denk dan vooral niet aan de man die in de boom bungelt
maar aan het kind in je zelf en blijf je verwonderen over deze vliegende ochtend
smaragd.
