Bij PUPS, de uitgeverij van de Sorbonne, verschijnt deze maand in de serie Études spinozistes dit boek: Frédéric Manzini (dir.), Spinoza et ses scolastiques. Retour aux sources et nouveaux enjeux, PUPS, Paris, 2011
Meer dan een eeuw geleden werd de vraag naar de relatie die er tussen Spinoza en de scholastiek zou bestaan, serieus gesteld (denk aan Wolfson). Sindsdien zou de studie ernaar verwaarloosd zijn. In ons taalgebied verscheen in 2003 bij Acco onder redactie van Gunther Coppens Spinoza en de scholastiek. Ook op dit weblog heb ik een enkele maal een uitstapje naar de scholastiek gemaakt.
Sinds een decennium, werden met name in de Angelsaksische landen, diverse studies gebracht die meer en meer de continuïteit tussen de diverse scholastieke filosofieën (want ze moeten niet over één kam geschoren worden) en moderne filosofieën (idem) aantonen.
Dit boek, zo zegt de uitgever, werpt een nieuw licht op de relatie van Spinoza tot de neo-scholastiek die werd gegeven aan de eigentijdse Nederlandse universiteiten, tot de scholastiek van de Spaanse barok, tot de grote scholastieke stromingen van de dertiende en veertiende eeuw, tot de Joodse scholastiek, de scholastiek van Averroës zoals die nog steeds te Padua wordt gegeven. Het Spinozisme zou er in wat het bestreed of verzweeg in het licht van al deze stromingen beter door begrepen kunnen worden.
Aan het boek werd ook meegewerkt door de Nederlanders Henri Krop en Theo Verbeek. [zie de inhoudsopgave]
