Volgend jaar zal Musica Sacra Maastricht alweer dertig jaar bestaan. Ik, gek op vooral oude maar ook nieuwe muziek, volg het al vele jaren; vroeger via de radio en sinds ik in Maastricht woon bezoek ik steevast een aantal concerten. Die spelen zich overwegend af in de vele kerken en andere – voormalig – religieuze gebouwen die Maastricht rijk is (na Amsterdam bezit Maastricht de meeste Rijksmonumenten).
Het thema van dit jaar is “De Vreugde der Wet”. In de toelichting gaat het over ongebonden vrijheid die risico loopt in het tegendeel te verkeren… over ‘hoe vrijheid pas tot haar recht komt in een situatie van gebondenheid”. Men had er de vrijheidsopvatting van Spinoza als juist onbelemmerde ontplooiing van de eigen noodzaak of natuurwetmatigheid bij kunnen nemen, maar dat gebeurt uiteraard niet. Men nam als inspiratie het jaarlijkse joodse feest van “De Vreugde der Wet.”
Het gaat niet alleen om oude muziek. Altijd zijn er ook verrassende hedendaagse opvoeringen en elk jaar worden er wel opdrachten verstrekt. Zo werd dit jaar aan Kate Moore gevraagd om zich voor een compositie te laten inspireren door de architectuur van Dom Verlaan in de abdij van de Benedictijner monniken bij Vaals. Daar zal vanmiddag in het Atrium van de Abdij Sint Benedictusberg haar No man’s land voor cello-octet zijn wereldpremière beleven.
