In mijn leven heb ik veel kennis opgedaan van de natuur. Als kind al. Mijn vader, een eenvoudige mijnwerker, was een natuurliefhebber pur sang en nam me mee op naar de mooiste natuurgebieden in onze mooie provincie.
Hij bracht me de liefde voor vogels bij, leerde me het onderscheid kennen, tussen een kool- en pimpelmees. Wees op al die prachtige vinken in onze tuin. Thuis had hij een prachtig aquarium. Ik leerde – al spelenderwijs – veel over vissen, hoe ze zich voortplantten, wat ze aten en wat dies meer zij. Nog steeds ben ik mijn vader dankbaar voor alles wat ik van hem leerde.
Mij vader inspireerde me heel erg, hij sprak heel liefdevol over de natuur en deed zo zijn eigen -niet wetenschappelijke- onderzoekjes.
Toen ik een jaar of 16-17 was kreeg ik op de Havo bilologie, en ik moet jullie bekennen dat ik dat vak vreselijk vond. Ik moest de latijnse namen leren van eencellige organismen, en echt boeiend en zinvol vond ik dat niet. Dus ik spijbelde veel tijdens de biologielessen.
In de jaren 80 was ik een talentvol jeugdhandballer. Ons team werd getraind door iemand die zelf, als speler, deel uitmaakte van het Nederlands elftal. Hij leerde me technieken die hij zélf ontwikkeld had. Hij was net als mijn vader, een inspirerend mens: wars van saaie theorie en heel goed in staat om aan te voelen wat ik wilde én vóóral met kennis van zake vanuit de praktijk.
Nadat die trainer ons team verliet, kregen we een gediplomeerde trainer van de sportacademie. Al gauw ging ik met minder plezier trainen, want ineens moest ik stretchen en de meest ingewikkelde rekoefeningen uitvoeren. De trainingen waren saai. En dus besloot ik – net als tijdens de biologielessen – meer dan eens te spijbelen. Op 23-jarige leeftijd besloot ik mijn handbalschoenen aan de wilgen te hangen.
In mijn carriere, als klant in de psychiatrie, heb ik heel wat hulpverleners versleten.
Ik kwam enkele zeer bekwame tegen. Hulpverleners die het lukte om mij zodanig te inspireren dat ik in actie durfde te komen.
Kenmerkend aan deze inspirerende hulpverleners was dat ze lak hadden aan protocollen, de voeten traden met onzinnige instellingsregels, en vooral keken naar miin talenten.
Daarnaast hadden ze ‘geen last' van professionele distantie én waren over het algemeen niet hoog opgeleid.
Jullie inspireren vast ook graag cliënten en andere medemensen.
Hoe zetten jullie daarbij je boerenverstand in?
*Een column voor het personeelsblad ggz Heerlen, maart 2011
** ik leef nog gewoon, ja 
_____________________________________________________________
