Ik schrijf al zo'n jaar of 3 artikelen in het cliëntenblad én het personeelsblad van de GGZ-instelling. Soms twijfel ik of ik daarmee wel moet doorgaan. Want t valt niet mee om in 350 woorden – de lengte van mijn stukjes – origineel te blijven.
Vandaag ontving ik deze prachtige mail (hieronder samengevat) van een collega van de afdeling Communicatie, over mijn schrijfsels. Dat geeft moed om door te gaan.
Hoi Maurice,
Met belangstelling heb ik je columns in de laatste jaren gelezen.
'Mooi hoe je ondanks de onzekerheid die vaak bij je opkomt, in jezelf blijft geloven en stil staat bij een resultaat waar je trots op kunt zijn.
Ik geloof zelfs dat mensen zoals jij over meer doorzettingsvermogen, kracht en moed beschikken dan mensen die gezegend zijn met een goede gezondheid en die het zgn. "gemaakt hebben".
Ik vind het heel bijzonder hoe jij je ziekte en de daarmee gepaard gaande beperkingen telkens weer omzet in kansen en positieve resultaten. Je helpt daarmee andere mensen en beínvloedt de beeldvorming over psychisch ziekzijn'
Met vriendelijke groet,
Anne Wetsels
Ik schreef haar terug:
Beste Anne
'Weet je: ik ben eigenlijk wel blij dat Paul ( de hoofdredacteur)me zoveel ruimte geeft om te schrijven, het is voor mij een soort van verwerken (naast dat t leuk is …) en ik hoop dat ik wat kan beïnvloeden ten gunste van cliënten in de GGZ.
Ik word de laatste jaren milder over de psychiatrie, ik probeer t zaakje vanuit mijn eigen kwetsbaarheid en kracht (=authentiek) te beinvloeden, dat werkt beter dan boze stukken schrijven.
Dank voor je compliment. Een mooi begin van 2010'.
groeten, Maurice
______________________________________________________
