De voorzitter van de Eerste Kamer schaarde zich in het rijtje voorbeelden van mensen die “nihil minus in potestate habere, quam linguam,” zoals Spinoza in Ethica 3/2s schreef: “De ervaring geeft echter voorbeelden te over van mensen die over hun tong geen enkele macht hebben en niets minder kunnen matigen dan hun begeerte.”
Kortom, we hebben er weer een onnozel voorbeeld bij. De Graaf beleefde op 30 april als voorzitter van de gecombineerde Kamers der Staten Generaal de mooiste dag van zijn leven. Maar in z’n ijdelheid kon hij niet voor zich houden hoe hij de dag nóg mooier had gemaakt door met een simpele manipulatie Geert Wilders uit de Commissie van In- en Uitgeleide van de nieuwe koning te weren. De ijdele man kon daar alleen maar ten volle van genieten als iedereen dat wist. Hij zocht beloning voor zijn deugd en had aan die deugd zelf niet genoeg. Dus liet hij woensdag via de Volkskrant weten hoe hij dat kunstje had geflikt. Waarmee hij aantoonde nog weinig van de Haagse mores af te weten. De rapen gaar – De Graaf kon opstappen. Uiteraard. “De eer aan zichzelf houden”, heet dat. Hoe had hij zijn eer groter willen maken door – o domheid – zijn prestatie met ons te delen; nu mag hij hem houden.
