Wie nu mee zou doen aan een quiz over geschiedenis, zou gevraagd kunnen worden naar de »brandhaarden« in de na-oorlogse geschiedenis van het »westerlijke« Europa.
Mij zouden dan vier conflicten te binnen schieten.
De ETA in Baskenland – Spanje.
De IRA in (Noord) Ierland – Brittannië
Zuid Tirol – Italië
en Cyprus.
Het karakter van de eerste twee lijkt nogal op elkaar. En ook de huidige ontwikkeling is overeenkomstig. Hoewel er van een echte pacificatie nog geen sprake is. Daartoe zouden in beide conflicten – na goede wettelijke afspraken en regelingen – de wapens moet worden ingeleverd.
De invloed, die de EU hierop zou hebben uitgeoefend is mij niet bekend, maar lijkt mij miniem.
De toestand in Zuid Tirol is nu wel zo, dat maar weinigen zich deze narigheden kunnen herinneren. Meertaligheid in één land leidt tegenwoordig nog maar weinig tot echte conflicten. En laten we hopen, dat dit – onder de paraplu van Europa – zo blijft. Door een steeds groeiende migratie zal een unieke eentaligheid wel steeds meer verdwijnen.
Zolang de wereld de enorme voordelen van het Esperanto niet wenst te erkennen.
Blijft in het rijtje nog het niet opgeloste probleem van Cyprus.
Een onderdeel van de beoordeling, of Turkije recht heeft, of kan krijgen, deel te worden van de Europese Unie.
Maar is dit het enige probleem, wat Turkije voor Europa in petto heeft ?
Hier komen een aantal zaken te samen.
Kijken we naar Rusland met zijn probleem Tsjechenië, Israël met Palestina, India met de Pundjab en zo voort. De mensen in die gebieden beschouwen zich als vrijheidsstrijders. De landen, waar ze een conflict mee hebben noemen dezelfde mensen – in navolging van de VS – terroristen.
Maar Turkije doet daar een schepje bovenop. Daar »zit« men met de Koerden. Een probleem, dat de hele wereld kent.
Maar er zijn helaas in Turkije nog andere bevolkings groepen, die daar niet vrij kunnen leven. Een eerdere, ware holocaust op de Armeniers wordt door het land nadrukkelijk ontkent. Zelfs het spreken daarover wekt wrevel bij de diverse officiële instanties.
Dan zijn er ook nog de Kopten, naar overlevering de oudste christen-gemeenschap.
Beide bevolkingsgroepen houden zich – om allerlei redenen – rustig, ondanks dat zij niet in vrijheid kunnen leven, zich beperkingen weten opgelegd, zoals het leven in gemeenschappen, die vergelijkbaar zijn met de indianen-reservaten in Amerika.
Maar veronderstel nu, dat ook zij, als de Koerden, de Tsjechenen, de Palestijnen zich ook eens eindelijk erkend willen weten? Met ook een leven volgens de Rechten van de Mens?
Vanaf die dag bezorgen ze zich in hun land de titel van terrorist en aan vrijheidsstrijder denkt dan niemand.
En hier is mijn bezwaar tegen een lidmaatschap van Turkije in de Europese Unie !
Zij, Turkije, zou dan een beroep kunnen doen op militaire steun tegen deze »terroristen«.
En dan komt het zover, dat europese christen-soldaten met islamitische soldaten tegen onderdrukte christen-soldaten moet gaan strijden.
Dit lijkt nu te gek voor woorden, maar als het zover komt, dan kunnen we dan net zo min terug, als nu onze huidige steun aan de krijgsverrichtingen van een helaas bevriende natie.
