Riva Berleant, emerita Professor of Anthropology aan de University
of Connecticut, presenteerde op de jaarvergadering van de American
Anthropological Association, in november 2011 in Montreal, een paper
"David Bidney: Professor, Theorist, and Correspondent". Daarin geeft
ze veel informatie uit het cv van Bidney van wie ze in het begin van haar
studie colleges had gevolgd. Ze schetst de moeite die hij heeft moeten doen om
een universitaire aanstelling te krijgen. Ze vraagt zich af, nadat ze
constateerde dat zijn naam niet meer voorkwam in syllabi over de geschiedenis
van de antropologische theorie, hoewel zijn boek nog steeds in print is: “I
wonder too if anyone talks about David Bidney any more.” [Cf.]
Wel datzelfde kun je je ook afvragen op het terrein van de Spinoza
studies, maar er zijn zoals ik in het eerste blog al meldde, uitzonderingen. En
dit blog vormt nu eveneens een uitzondering door aandacht aan hem en zijn Spinozaboek
te besteden.
Hier wil ik noteren dat ik ontzettend blij ben het boek van
David Bidney ontdekt te hebben: The Psychology and Ethics of Spinoza. A Study in the History and Logic of Ideas (1940, 21962. Soms zit hij er naast en maakt hij aperte
fouten bij het begrijpend lezen van Spinoza (ik zal er t.z.t. een paar noemen),
maar i.h.a. delft hij goud op juist wanneer hij teksten van Spinoza leest tegen
de achtergrond van de relevante ideeëngeschiedenis. Soms overdrijft hij en wil
hij Spinoza téveel begrijpen vanuit de klassieke of scholastieke filosofie,
maar vaker verheldert hij er heel sterk Spinoza’s vindingrijke inzichten mee.
Uiteindelijk ziet hij in Spinoza de moderne Renaissance filosoof die z’n
theorieën baseert op de natuurwetenschappen zowel als op de menselijke rede,
maar tegelijk een filosoof die de grote verworvenheden die de traditie te
bieden heeft, in zijn systeem wil incorporeren.