In tegenstelling tot Descartes heeft Spinoza niet veel woorden besteed aan het begip causa sui, zoals hij het in het eerste deel ‘De Deo’ van de Ethica gebruikt. Hij past het maar weinig toe, maar zoals nog zal blijken betreft deze vreemde term het belangrijkste oorzaak-begrip in de Ethica, zodat de plaatsing aan het begin ook wel iets moet zeggen over het belang ervan. [Ik ben het dus niet eens met Wim Klever die in zijn Ethicom stelt dat het maar toevallig is dat het het eerst gedefinieerde begrip is]. Die eerste definitie over causa sui geeft met een luide klaroenstoot het eerste signaal af niet alleen dat het wezen van het Eerste zijnde het bestaan insluit en dat de natuur ervan zich niet als niet-bestaand laat denken, maar dat daarmee alles veroorzaakt is en als zodanig kan worden gezien – daar dat namelijk juist ook voor het eerste beginsel van alles geldt: voor God.
De onverbrekelijke koppeling door Spinoza van oorzaak en reden (‘causa sive ratio’, zoals hij die vaak tesamen brengt), van veroorzaakt bestaan van alles en van het tegelijk verklaarbaar, intelligibel zijn ervan, begint hier al bij zijn definitie van de causa sui.
