Dinsdag 26 Oktober is Ribbel bevallen.
Maandagvond had Ribbel de laagste temperatuur.
's Nachts ben ik bij haar gaan slapen, ze was rustig, af en toe ademde ze wat zwaarder, maar ze hijgde niet.
In de vroege ochtend wilde ze steeds vaker naar buiten en ging ze zich leegmaken.
Om 8.15 nam ik de andere honden mee voor een korte heide wandeling, dan waren ze er nog even lekker uitgeweest.
Ribbel dook de kennel in en ging lekker slapen.
Dit deden moeder Lori, tante Romi en 'tante' Jotta ook.
Roelien belde mij nog of ze ook bij Ribbel moest gaan kijken maar ik zei….laat maar lekker slapen.
Toen ik terug kwam met de honden en de tuindeur door kwam, ging Lori's neus in de lucht, haar staart strak naar achteren en ze rende naar de kennel, oow jee, dacht ik…ik er achteraan.
Daar zat Ribbel, in een bak, met grote heldere ogen te kijken,
links en rechts een pup naast haar.
Schoongepoetst, de navelstrengetjes keurig afgebeten.
Wat een toppertje, die Ribbel, een oer-moedertje !!!
In drie uur tijd beval Ribbel van zes pupjes.
Maar helaas ging het helemaal anders dan we ons voorgesteld hadden en konden we slechts één pupje behouden.
Het eerstgeboren teefje dronk gelijk goed maar de andere vijf hadden moeite de tepel vast te houden. Ik keek ze voor de zekerheid na op een open gehemelte en schrok enorm.
Vijf van de zes hadden een spleetje in het zachte gedeelte.
Roelien en ik hebben de pups warm ingepakt en zijn naar de dierenarts gereden.
Die zei geschrokken dat hij hoopte dat ik er geen snars verstand van had. Maar ook hij twijfelde, hij vond het wel zo minimaal dat hij vond dat we het even moesten proberen, door groei kan het sluiten maar ook was er de kans dat het verder open zou gaan.
Anderhalve dag hebben Roelien en ik iedere twee uur sondevoeding gegeven. Donderdagmorgen twijfelde ik aan sowieso twee pupjes.
Weer naar de dierenarts, alles zes meegenomen.
Met twee dierenartsen gekeken, pup voor pup.
Intens verdrietig hebben we vier pupjes in laten slapen.
In de loop van de dag verloor ook het vijfde pupje zijn levenslust en hem hebben we 's avonds in laten slapen, wat een verdriet.
Wat ongelooflijk pijnlijk, ook voor Ribbel die we haar pupjes niet terug konden geven.
Als mens zijnde wil je heel graag een verklaring.
We hebben gegoogled, gelezen en gebeld.
Drie verschillende dierenartsen uit het land en ervaren fokkers waren heel stellig. Vijf van de zes heeft niets met erfelijkheid te maken.
Dan is er in de zwangerschap iets mis gegaan.
Dat kan van alles zijn
Heeft ze een tekort aan vitamine B12? Heeft ze anti-biotica gehad tijdens haar zwangerschap? Heeft ze een oorontsteking gehad en de verkeerde oorzalf gehad? En we kregen zelfs de vraag of ze misschien eikels had gegeten. De natuur laat zich niet altijd verklaren en hier zullen we ook geen verklaring voor krijgen.
Het is gebeurd en dat accepteren we.
We zijn ongelooflijk blij met de begeleiding van diergeneeskundig centrum in Nunspeet. Wat was iedereen betrokken, tijdens het vakkundig en geduldig uitleggen van de sondevoeding en ook tijdens het inslapen van de pupjes.
Ik schoot opnieuw vol toen Arjan vertelde alle rekeningen te schrappen. Het is ze ook daar niet in de koude kleren gaan zitten.
Is dit nu een verhaal voor de site?
We hebben de afgelopen jaren al veel geweldige verhalen op onze site gezet. Ik denk dat zoals ik mijn site bij houd dit er ook op past.
Fokken is niet alleen rozegeur en maneschijn.
Soms brengt het veel verdriet met zich mee en kom je voor heel pijnlijke keuze's te staan.
Ribbel is weer rustig en geniet van haar kleine meisje.
Dat gaan wij ook doen. We hopen dat ze in alle gezondheid een hele grote meid mag worden.
