De massagetafels liggen vol, 's middags op de Wedren. Een wandelaar strompelt naar de bar toe om daar maar een colaatje te bestellen. " Anders val ik meteen om.".
Er gebeurde niks raars dit jaar op de eerste dag dus er kwam gewoon een tweede. Een tweede dag die traditioneel als het zwaarste wordt gezien. Mentaal gezien dan. Al een flink aantal kilometers in de benen, nog twee dagen te gaan en een erg saaie route.
De vermoeidheid op deze Dag van Wijchen is te merken aan het beperkte geluid dat geproduceerd wordt door de wandelstoet. Voor het publiek maakt het niets uit. Zeker niet in Wijchen zelf, waar de terrassen al om negen uur 's ochtends stampvol zitten. Van een actief rockbandje gaat de muziek over in een stel blaasinstrumenten als ineens de muziek van een café tussendoor komt.
Het is net zo gevarieerd als de toeschouwers. In een tent langs de weg klappen een stel bejaarden vanuit hun rolstoel de wandelaars toe, aan de overkant is de aandacht van een groep jongeren aan een hangtafel meer gericht op het zoveelste biertje van deze ochtend.
