Aanvankelijk had ik er weinig fiducie in om Yitzhak Y.
Melamed’s Spinoza's Metaphysics.
Substance and Thought [Oxford University Press USA, 2013] te lezen en liet
ik mij sterken in dit vooroordeel door de uiteindelijk negatieve recensie van Karel
D’huyvetters [cf.]. Maar inmiddels heb ik het boek toch aangeschaft en
gelezen. Ik deed dat, zoals ik in het blog van 2 mei 2016 [”De dubbelfunctie van de Idea Dei”] aangaf,
daar ik nieuwsgierig werd naar zijn behandeling van de idea Dei, waarover hij
uitvoerig schrijft, zag ik bij books.google – iets wat weinig gebeurt. Of en
hoe hij me wat dat aangaat tevreden heeft gesteld, zal ik in een apart blog
bespreken. Nu eerst mijn algemene indruk van zijn boek.
Of het een referentieboek zal worden, waar iedereen naar
teruggrijpt, zoals naar Jonathan Bennet’s A
Study of Spinoza’s Ethics, vind ik moeilijk te beoordelen. Maar dat zou zomaar
het geval kunnen worden om twee redenen: zijn diepgaande kritiek op eerdere
Spinoza-interpretaties, zowel oude als recente, en zijn – in eigen ogen althans
– vernieuwende bijdragen aan de secundaire interpretatieve Spinoza-literatuur,
vooral wat betreft de delen I en II van de Ethica.
