… in ieder geval is hij Spinozistisch te lezen. [Dit blog
komt er, mede ertoe aangezet door Aris Zeilstra, hier in dit blog te zien]
Lang geleden was ik gestopt met het lezen van Willem Jan
Otten. Hij was mij een té gelovig, soms bijna theologisch schrijver geworden. Maar
mijn dagblad, Trouw, blijft mij lange
essays 
voorzetten van de hand van deze auteur die dit jaar de P.C. Hooft-prijs ontving.
Zo ook voorbije zaterdag, waarin hij schreef over en naar aanleiding van het
boek dat hij de voorbije zomer meermalen las: Christian Wiman, My Bright Abyss. Meditation of a Modern
Believer [Farrar, Strauss & Giroux]
Christian Wiman is een Amerikaans dichter die jarenlang
redacteur was van Poetry magazine.
Acht jaar geleden bleek hij een ernstige dodelijke ziekte te hebben. Over de
crisis waarin hij terecht kwam, z’n worstelingen en bijna-dood-ervaringen, schreef
hij My Bright Abyss, samengesteld uit
stukken tekst die hij schreef in z’n betere momenten over geloven in het
aangezicht van de dood. Hij ontdekt bijvoorbeeld: “God is niet de uitkomst van
leven en denken, het leven is de uitkomst van God.”
Ik citeer Otten: