Zoals ik al vaker heb gezegd: ik ga niet – verontwaardigd – alle boeken van filosofen signaleren, waarin Spinoza geen enkele rol speelt (al was het maar daar verontwaardiging een kwaad, dus niet goed is). Maar bij sommige onderwerpen is het een extra schande. Dat geldt in hoge mate voor dit boek van
Richard Kraut, Against Absolute Goodness. Oxford University Press, 2011 – ISBN 9780199844463 – books.google
Weer zo'n boek van een typisch Angelsaksisch analytisch filosoof: veel Moore en desgelijken, wat Kant, Plato, Aristoteles, John Rawls & John Broome. Geen Spinoza, geen Hannah Arendt – en dat bij zo'n onderwerp! Het verdient alleen al daarom toch een dikke onvoldoende. Geen wonder dat filosofie geen vooruitgang kent als echt grote filosofen eenvoudig genegeerd kunnen worden.
De reviewer in de NPDR, Nomy Arpaly, schrijft: "I am reminded of Spinoza declaring that music is good to the melancholy, bad to those who mourn, and neither good nor bad to the deaf," maar dat kwam niet door maar ondanks dit boek.
