Mensen, die normaal kunnen zien, genieten vaak van iets, dat zij niet beseffen. Maar dat is een algemeen gekend fenomeen. Wat geld betekent weet het beste degene, die het niet meer heeft. Wat gezondheid betekent weet de zieke het best.
Zien is een ervaring, die ervaringen opdoet. Die levenslang in het geheugen – ook weer zolang als men het kan gebruiken – blijven opgeslagen. En waarvan men dan soms vele jaren later de waarde gaat begrijpen. Of het levert interessante en leuke gegevens op.
Onze lagere school stond niet direct bekend om zijn luxe, het werd zelfs de klompenschool genoemd. De enige twee redenen, dat wij daar naar toe gingen was, omdat mijn vader op de zelfde school gezeten had – zoals dat dus genoemd wordt, je moet het nooit te letterlijk nemen – en omdat die >lekker dichtbij was<. Waar we wel van konden genieten was, dat er altijd wel iets bijzonders te beleven viel. Aan wat meer belangrijke gebeurtenissen werd graag een feestelijk tintje gegeven. Zo was een ambtsjubileum van een van de onderwijzers – wij zeiden gewoon meesters – eens de reden, dat de hele school liederen moesten instuderen.
Omdat onze meester ons per jaar volgde – hij ging dus met zijn klas mee naar de volgende klas – troffen wij het, dat onze meester niets aan muziek deed. Hij speelde zelfs geen blokfluit. Iets dat we helemaal niet misten, want we wisten niet beter.
Maar ergens in mijn geheugen is een plekje, dat zich herinnert, dat we getrakteerd werden op een film. Zou die nog bestaan, dan was dat wat voor de Geografic Channel.
Alleen, ik weet niet meer precies over welk deel van het Verenigd Koninkrijk hij handelde. Het was in ieder geval erg groen, smalle wegen met overal muurtjes van gestapelde stenen, waar meestal oude bomen achter stonden. Prachtige heuvels, nooit te hoog, dat je het idee kreeg, dat je de fiets daar wel kon vergeten. En de meest vertoonde dieren waren de schapen, waar doelbewust, maar zenuwachtig ogend de honden omheen renden.
Maar waren daar nu ook die typische keltische ronde kruisen ? Ik zou het niet meer weten.
Tot ik vele jaren later door beelden getroffen werd, die deze jeugdherinnering duidelijk opriepen. Ook hier ligt het waarom in het onverklaarbaar gebied, dat iedere mens wel kent: Waarom doet men iets zo en op dat tijdstip ?
Eingenlijk tijd om naar bed te gaan en dan toch nog even de tv af zappen. Een vraaggesprek met een zanger. In een decor, dat direct die herinnering oproept. Die zanger eveneens.
Een ronde, jonge kerel, die in onze omgeving vroeger al gauw een boerenpummel genoemd zou worden. Maar zeer sympathiek en zonder enige ophef. Ja, hij had een nationaal concours gewonnen. Het moet iets als >idols< nu geweest zijn. Ja, hij was als koorknaap in de kerk begonnen en toen naar een soort liederentafel overgestapt. En dan werd er natuurlijk ook gezongen. Solo en met de groepen andere zangers. In het origineel Welsh en in het engels, maar dat moet wel met een voor engelsen herekenbaar accent geweest zijn.
Zijn naam is Bryn Terfel. En hij behaalde een prijs. Met als logisch gevolg een CD-opname! Deze CD-opname !
Wanneer je door zo’n onverwachte kennismaking getroffen bent en je vindt dan niet ,lalang daarna een CD met die artiest, dan is hij al praktisch gekocht. Hij blijkt vol te staan met koor en solo zang. Welshe volksliederen en kerkliederen. En de »nationale hymne«, als opening in de gewone vorm, als slot in een meer concert achtige visie.
En, nu komt het ! Een van de liederen, die als achtergrondmuziek van die >lagere school film< diende, was een van de liederen, die Bryn Terfel op zijn CD had staan. Feest der herkenning.
Wat we al kenden van de tv werd onderstreept, een geweldige zanger met een geweldige stem. Die ook al gauw in het opera-repertoire kon worden beluisterd. Bij een van die gelegenheden werd ook Paul Korenhof een vraaggesprek afgenomen, dan wel nam hij aan een discussie deel. En tot mijn grote verwondering zei deze zang-expert, dat hij nog niet eerder van deze zanger gehoord had en direct op een CD van hem was afgegaan. Ik ben toen zo vrij geweest het merk en nummer van mijn CD per e-mail door te geven. Zodat hij bij het begin kon beginnen. Maar, zoals dat dan in e-mail-land helaas gebruikelijk is, je hoort nooit wat van zo’n aangeboden tip. Waar men vroeger al van zei, dat aangeboden diensten zelden welkom waren.
Maar wie van een eerlijke, warme baritonstem houdt, die zingt alsof hij tussen zijn vee loopt, alsof dat ook een toneelpodium is, kan van de opnamen van Bryn Terfel genieten.
Het schijnt, dat hij erg van Mozart-aria’s houdt. Ik vind echter deze eersteling onbetaalbaar en geniet er iedere week weer van.
