Een al oud sociaal fenomeen, dat niet tot Nederland beperkt bleef, is de gewoonte om binnen bevriende families in bovenliggende generaties, elkaar aan te spreken met oom, tante, en zelfs opa en oma. Er is geen sprake van bloedverwantschap, maar je kunt zo maar tot oom en tante worden bevorderd. Meestal is er dan al wel sprake van een echte oom/tante-relatie binnen de eigen familie.
De families verkeren onderling en horen de aanspreektitel, normaal gebruiken. En wanneer de relatie tussen de families zodanig »intiem« is, vallen de familiegrenzen, meest spontaan, weg.
Anton kent zo’n constructie uit eigen ervaring. Op de middelbare school waren zijn ouders en die van Ben lid van de Ouderraad van de school. ‘s Zomers vooral werden gemeenschappelijke uitstapjes naar bos en strand ondernomen. Men verstond elkaar goed, zoals dit dan ook genoemd werd. Door de gemeenschappelijke inzet voor een zelfde doel was de verhouding zo vertrouwd geworden, dat sommige echte familieleden soms oprecht jaloers waren. En bijna vanzelfsprekend was er tussen Anton en Ben ook een hechte vriendschap gegroeid, hoewel beiden over, laten we zeggen, verschillende talenten beschikten.
Ook na die schooltijd bleef het contact bestaan. De zus van Ben kreeg verkering met de broer van Anton. En het contact werd zo stevig, dat er onderling afspraken kwamen over »later«..
De eerste echte klap kwam, toen de moeder van Ben bij een verkeersongeluk om het leven kwam. Er was geen enkele twijfel in beide gezinnen, de relatie zou ondanks het verlies zo gewoon mogelijk worden voortgezet. Het meest profiteerde Ome Joop hiervan. Het was echt te danken aan het contact met de ouders van Anton, dat hij zich niet overgaf aan bv de sterke drank, iets dat in die tijd geen uitzondering was. Het feit, dat het vertrouwen 100% was maakte het ook mogelijk, dat Ome Joop gewoon binnen liep, wanneer de vader van Anton niet thuis was.
Totdat HET gebeurde.
Iedere week bezocht Ome Joop het graf van Tante Ria. Op een wat regenachtige dag was hij weer onderweg. Het moet zo’n drie jaar na haar dood geweest zijn. Hij had in een gerenommeerde bloemenzaak een prachtig boeket laten samenstelen om op het graf te leggen. Onderweg in de tram hield hij de bloemenpracht op zijn schoot. Een halte na hem kwam er een wat jongere vrouw tegenover hem zitten. Die ging zonder veel van haar nieuwsgierigheid te verbergen naar het boeket zitten kijken. Ome Joop voelde zich wat verlegen worden en om die spanning te breken zei hij, bijna langs z’n neus weg > Die zijn voor mijn vrouw<. De dame knikte begrijpend en lachte wat. Tot Ome Joop aan de halte kwam, dat hij de tram moest verlaten. In een ware opwelling drukte hij de bloemen in de armen van de vrouw, zei >Veel plezier ermee< en was de tram uit. Stom verbaasd keek de vrouw hem na en zag tot haar grote verbazing, dat hij de poort van een begraafplaats binnen ging. Dus dat had de bestemming van de bloemen moeten zijn.
Een levend iemand heeft ten slotte meer plezier van bloemen, dan iemand, die ze op haar zerk moet dulden.
Ome Joop heeft deze heldendaad echter nooit in onze familie verteld en ook Ben en zijn zus kregen er niets over te horen.
Maar de geste had toch gevolgen. De vrouw is later op de begraafplaats gaan zoeken. Met een smoes kreeg ze op de administratie te horen, waar de bloemenschenker zijn vrouw had begraven. En zo stond een maand of drie later iemand bij Ome Joop op de stoep. Met een grote bos bloemen. Goed verpakt, zodat hij ze, indien gewenst, alsnog mee naar het kerkhof zou kunnen nemen. De vrouw bleek ook alleenstaand te zijn en na twee keer een etentje en drie keer een concert werd het geheim in de familie van Anton geopenbaard. Maar Ben vertelde later aan Anton, dat zijn pa met de schone dame, die toch ruim twintig jaar jonger was dan hij, samen op vakantie naar Spanje waren.
Zo werd de familie op leeftijd toch nog een tante rijker, tante Anneke kon wel niet helemaal de nagedachtenis aan tante Ria wegnemen, maar ze was welkom in de familie. En toen iedereen had ervaren, dat het goed bleef gaan, waren alle eerdere bezwaren vergeten.
De families verkeren onderling en horen de aanspreektitel, normaal gebruiken. En wanneer de relatie tussen de families zodanig »intiem« is, vallen de familiegrenzen, meest spontaan, weg.
Anton kent zo’n constructie uit eigen ervaring. Op de middelbare school waren zijn ouders en die van Ben lid van de Ouderraad van de school. ‘s Zomers vooral werden gemeenschappelijke uitstapjes naar bos en strand ondernomen. Men verstond elkaar goed, zoals dit dan ook genoemd werd. Door de gemeenschappelijke inzet voor een zelfde doel was de verhouding zo vertrouwd geworden, dat sommige echte familieleden soms oprecht jaloers waren. En bijna vanzelfsprekend was er tussen Anton en Ben ook een hechte vriendschap gegroeid, hoewel beiden over, laten we zeggen, verschillende talenten beschikten.
Ook na die schooltijd bleef het contact bestaan. De zus van Ben kreeg verkering met de broer van Anton. En het contact werd zo stevig, dat er onderling afspraken kwamen over »later«..
De eerste echte klap kwam, toen de moeder van Ben bij een verkeersongeluk om het leven kwam. Er was geen enkele twijfel in beide gezinnen, de relatie zou ondanks het verlies zo gewoon mogelijk worden voortgezet. Het meest profiteerde Ome Joop hiervan. Het was echt te danken aan het contact met de ouders van Anton, dat hij zich niet overgaf aan bv de sterke drank, iets dat in die tijd geen uitzondering was. Het feit, dat het vertrouwen 100% was maakte het ook mogelijk, dat Ome Joop gewoon binnen liep, wanneer de vader van Anton niet thuis was.
Totdat HET gebeurde.
Iedere week bezocht Ome Joop het graf van Tante Ria. Op een wat regenachtige dag was hij weer onderweg. Het moet zo’n drie jaar na haar dood geweest zijn. Hij had in een gerenommeerde bloemenzaak een prachtig boeket laten samenstelen om op het graf te leggen. Onderweg in de tram hield hij de bloemenpracht op zijn schoot. Een halte na hem kwam er een wat jongere vrouw tegenover hem zitten. Die ging zonder veel van haar nieuwsgierigheid te verbergen naar het boeket zitten kijken. Ome Joop voelde zich wat verlegen worden en om die spanning te breken zei hij, bijna langs z’n neus weg > Die zijn voor mijn vrouw<. De dame knikte begrijpend en lachte wat. Tot Ome Joop aan de halte kwam, dat hij de tram moest verlaten. In een ware opwelling drukte hij de bloemen in de armen van de vrouw, zei >Veel plezier ermee< en was de tram uit. Stom verbaasd keek de vrouw hem na en zag tot haar grote verbazing, dat hij de poort van een begraafplaats binnen ging. Dus dat had de bestemming van de bloemen moeten zijn.
Een levend iemand heeft ten slotte meer plezier van bloemen, dan iemand, die ze op haar zerk moet dulden.
Ome Joop heeft deze heldendaad echter nooit in onze familie verteld en ook Ben en zijn zus kregen er niets over te horen.
Maar de geste had toch gevolgen. De vrouw is later op de begraafplaats gaan zoeken. Met een smoes kreeg ze op de administratie te horen, waar de bloemenschenker zijn vrouw had begraven. En zo stond een maand of drie later iemand bij Ome Joop op de stoep. Met een grote bos bloemen. Goed verpakt, zodat hij ze, indien gewenst, alsnog mee naar het kerkhof zou kunnen nemen. De vrouw bleek ook alleenstaand te zijn en na twee keer een etentje en drie keer een concert werd het geheim in de familie van Anton geopenbaard. Maar Ben vertelde later aan Anton, dat zijn pa met de schone dame, die toch ruim twintig jaar jonger was dan hij, samen op vakantie naar Spanje waren.
Zo werd de familie op leeftijd toch nog een tante rijker, tante Anneke kon wel niet helemaal de nagedachtenis aan tante Ria wegnemen, maar ze was welkom in de familie. En toen iedereen had ervaren, dat het goed bleef gaan, waren alle eerdere bezwaren vergeten.
