Met dank aan bezoeker van dit weblog Kees van Hage, kan ik hier weer een Spinoza-gedicht brengen: het gedicht ‘Rembrandt und Spinoza’ van Uriel Birnbaum.
Deze Oostenrijkse (Weense) dichter en beeldend kunstenaar begon al vroeg als autodidact. In 1911 verhuisde de familie naar Berlijn, waar Uriel deelnam aan de Berliner Sezession. In 1913 wendde hij zich naar het traditionele jodendom. Tot 1914 bleef hij in Berlijn waar de zeer religieuze Uriel zich veel bezighield met bijbelse geschiedenissen, waarover hij diverse litho’s en schilderijen vervaardigde. Hij bleef gedurende de Eerste Wereldoorlog grafisch en literair werk produceren, zelfs toen hij, vechtend in het Oostenrijkse leger, gewond raakte. Hij keerde zich tegen materialistische en modernistische opvattingen, schreef proza en poëzie en vervaardigde een groot aantal grafische albums, waarin symboliek en thema's als geloof, oorlog en architectuur een 
belangrijke rol spelen. Na de inval van Nazi-Duitsland in Oostenrijk vluchtte hij naar Nederland. Door onder te duiken overleefde Birnbaum en zijn gezin de oorlog.
Hij illustreerde tal van boeken, waaronder werk van Edgar Allan Poe, Lewis Carroll's Alice's Adventures in Wonderland en zijn eigen Weltuntergang (1921).
Hij schreef niet minder dan 6000 gedichten, waarvan een over Spinoza. Ik vind het – met Kees van Hage – niet een echt goed gedicht, maar het hoort zeker thuis in de verzameling ´Corpus Poeticum Spinozanum´. Als beeldend kunstenaar was hij wellicht interessanter en vernieuwender.
