Ik ben al weken zenuwachtig: aangezien ik 2 polklinische operaties moet ondergaan. Eind november en begin december zal het zover zijn. Ik voel me al weken kl### en onrustig daardoor;
Vandaag krijg ik een telefoontje van een vriendin. Ze voelt mijn onrust door de telefoon, ze voelt dat ik hulp nodig hebt, ze voelt dat ik geen hulp durf te vragen. Ze zegt: "na de operatie blijf je bij in mijn huis slapen, totdat je weer opgeknapt bent". "Dat wil ik niet", lieg ik. "ik wil je niet opzadelen met mijn problemen, ik moet dat alleen kunnen oplossen", probeer ik nog.
"niks daarvan", je komt naar mij toe. "Hou op Morris, ik hoef daar geen geld voor, ik help je graag", "ik wil er voor je zijn nu je het even moeilijk hebt"
Ik begin te huilen, huilen, huilen. Ik neem het aanbod aan. "voel je niet schuldig", zegt ze ook nog.
We verbreken de verbinding. Ik stop de foon in mijn zak, begint dat ding te trillen:
een smsje van haar: "ik verheug me op je komst"
Wat een mooie uitvinding toch: ECHTE VRIENDSCHAP
Morris©
