De verpleegkundige had opgelegd. Onder ging de deurbel. Mijn nichtje. We reden naar moeders kamer. Daar lag ze. De arts mompelde iets van: "je moeder zal niet meer bij bewustzijn komen".
"zak", dacht ik.
Net na twaalven, maandag – 14 augustus 2006 – inmiddels, zuchtte moeder voor de laatste keer uit. Ik voelde haar hand koud worden.
Ik was officieel wees.
Ik ging naar huis. Nam iets om te slapen.
de volgende ochtend. Pijn, Pijn.
Ik belde mijn vriend, Marc. Hij huilde. Ik huilde.
We reden naar Sittard. Ik wilde weg. Weg. Alles, maar geen opname.
In Sittard werden we dronken. 2 dagen zou ik dronken blijven. Van verdriet ook.17 augustus werd ze begraven. Eerst een mis.
18 augustus werd ik 43. Ik moest die dag op sollicitatiegesprek. Mijn huidige baan.
Ik zeg blijkbaar zinnige dingen als ik verdriet heb.
Ik probeerde die week niet gek te worden.
Wilde ik haar niet nog 'ns 
een keer aandoen.
Was ik al genoeg geweest, vond ik.
Moedertje gaf altijd geld aan zwervers. Buiten bij de buurtsuper. Voor haar geen uitschot, maar arme mensen met pech.
Van die mensen zonder tientjes.
Morgen zit ik in een vergadering.
Over 'zorgmijders'.
Over 'arme mensen met pech,zonder tientjes.'
'arme mensen met pech, zonder tientjes': een typische 'mijn moeder' uitspraak. Geen vakjargon. Een appel valt ni…….
______________________________________________________