Spinoza’s ‘scientia intuitiva’

Naar aanleiding van de kleine discussie in een vorig blog over de vraag of en zo ja hoe Spinoza’s derde kennisvorm, de 'scientia intuitiva', lijkt op Plato’s kenleer (als een soort van herinneren van onze geest) van de eeuwige en onver-anderlijke ideeën. Daarop ga ik hier niet in (is eigen-lijk een te groot onderwerp); het is alleen aanleiding voor me om te wijzen op een sinds kort op internet te lezen artikel van Yitzhak Melamed,  "'Scientia intuitiva': Spinoza's Third Kind of Cognition." 

Het is een notoir moeilijk onderwerp dat vele Spinoza-scholars laten liggen, Melamed aanvankelijk ook. Nu is hij zo moedig om aan het uiteenrafelen en begrijpen van de 'scientia intuitiva' zijn bijdrage te leveren. Hij levert inderdaad een paar zinvolle bijdragen, met name in het verduidelijken van een verschil in de manier waarop Spinoza er in de TIE en later in de Ethica over schrijft. Boeiend en zinnig. Merkwaardig is wel hoe hij schrijft over dat we met de tweede kennisvorm universele begrippen hanteren, alsof hij het verschil dat Spinoza aanbrengt tussen universele noties en notiones communes niet heeft gezien. Een andere opvallende merkwaardigheid vind ik te merken dat hij in dit artikel attributen als essenties opvat. God of de substantie heeft dus oneindig vele essenties. Het doet overigens weinig of geen afbreuk aan de hoofdlijn van zijn artikel, waar ik dus graag op wijs.