Per 1 juni ga ik werk ik al 32 uur. Nog onbekend is – want functie is nog niet door de functiewaardering heen- wat ik ga verdienen. Nu had mijn lieve nichtje haar appartement te koop gezet in Heerlen.
Vandaag ging ik kijken. En het was precies wat ik zocht. Nu wachten. Op mijn werkgever.
Het zou nu zomaar kunnen lukken. Dat ik dat appartementje zou kunnen kopen. En nichtje wil me helpen met verhuizen. En haar vriendje ook.
Toch ben ik nog niet blij. Er is al zoveel mis gegaan in mijn leven…..en vaak ook nog op het laatste moment.
Maar het zomaar kunnen dat ik vóór de herfst in Heerlen woon. 5 minuten van het kantoor van ons wijkteam. En ook vijf minuten van het psychiatrisch ziekenhuis (ook voor mijn werk, niet schrikken: deze jongen laat zich zeg nooit nooit nl nooit meer opnemen. Echt niet
)
Ik ga maar denken dat het allemaal lukt. Selfulfilling prophecy, heet dat, dacht ik.
Nichtje zei nog: Je wordt een echt burgermannetje.
ach ja. Nichtjes. Sommige dingen zijn onbetaalbaar. Nichtjes dus bedoel ik. Appartementen ook wel, maar niet dat van nichtje.
Wat hoor ik nou? Herman van Veen?
"ik was nog nooit zo vrolijk, zo……"
_______________________________________________________
