Gisteren liep ik naar de winkel. Ineens voelde ik een tik op mijn schouder en hoorde ik "ha Maurice". En ja, het was Ron.
Iedereen in ons dorp kent Ron. Hij werkt er nl al meer dan 30 jaar als postbode. In de jaren 80 was ik zijn collega. Ik bezocht toen nog de sociale academie in Sittard en op zaterdagen werkte ik als 
zaterdaghulp bij -toen nog – 'tante pos' oftewel de PTT.
Bij de post werken betekende destijds om 6 uur in de ochtend beginnen met sorteren. En om ongeveer ongeveer 9.00 uur op pad om zo'n 40 kilogram papier in allerlei brievenbussen te werpen.
Toen ik Ron zag, begon hij meteen weer oude herinneringen op te halen. Of ik nog wist van die ene keer. En ja: ik wist genoeg.
Die ene keer, in 1987.
Toen ik om 6.00 uur bij het postkantoor aankwam met Ron. Toen ik tegen hem zei: "moet je eens kijken: wat een prachtige zonsopkomst zie je daar"
"Ja inderdaad", zei Ron." Alleen kijk je nu naar het Noorden, Maurice. Of de zon is in de war of ik ben nog niet helemaal nuchter van dat feest van gisteren".
"Tjeetje, dat klopt". zei ik." Het Oosten daar komt die koperen bal toch altijd op?"
Inmiddels had Ron de radio aangezet:
"Het is 6.00 uur. Radionieuwsdienst van het ANP: In Nuth, Zuid- limurg, is zojuist brand gesticht in de plaatselijke Makro".
Ik sprong op mijn fiets en fietste naar het industrieterrein. Daar aangekomen voelde ik de hitte. Wat ik zag was onbeschrijflijk.
De brandweer leek nutteloos werk te doen. De paniek bij de buurtbewoners was enorm. Het hele industrieterrein werd afgezet. En ik. Ik dacht, plichtsgetrouw als ik was, "hoe moet ik hier nu de post bezorgen?" In middels begon ik angst te voelen en reed op mijn fiets terug naar het postkantoor. Daar aangekomen, zei mijn baas: "Maurice je kunt naar huis, er wordt in dat gedeelte van Nuth geen post gebracht".
Ogelucht haalde ik adem, en at een banaan. Zoals altijd 's mogens.
Wie durft er nog te beweren dat ik in een saai dorp woon?