Nu dan eindelijk wat ik vind van Henri Krop's boek, Spinoza.
Een paradoxale icoon van Nederland [Prometheus
Bert Bakker, 2014 – 824 bladzijden – € 49,95 – ISBN
9789035138711]. Wel, ik vind het een geweldig goed boek, waarvan ik
op de meeste momenten zeer geniet.
Om te beginnen alleen al dat het
er is! Eindelijk hebben we nu een totaal-overzicht over (bijna) al
degenen die zich serieus en uitgebreid met Spinoza hebben bezig
gehouden (op dat 'bijna' kom ik in een volgend blog terug). Zo'n boek
bestond nog niet en er was behoefte aan.
Maar dat niet alleen: vooral ook
de manier waarop Krop zijn materie behandelt is voortreffelijk. Hij
heeft alles uit de kast getrokken en uit alle hoeken en gaten
relevante spinozana naar boven gehaald. Alle schrijvers die hij
behandelt neemt hij serieus en – zo lijkt het toch minstens – heeft
hij zelf geheel of grotendeels gelezen. Met wat een speur- en
leeswerk gaat zoiets gepaard! Als bijhouder van dit blog kan ik daar
– op bescheiden manier – over meepraten: zoveel werk als dat met zich
meebrengt. En wat een corvee dat vaak is. Je hoort Krop daarover
nergens klagen, maar als je een enkele maal leest dat het kennisnemen
van een bepaald werk zeker niet vervelend was (zo'n opmerking
herinner ik me hooguit een keer of drie gelezen te hebben), dan geeft
dat via zo'n omweg een indruk van de vele weinig plezier brengende
leesuren die voor een werk als dit onontbeerlijk zijn.