"veel van onze cliënten zijn erg ziek, te gehandicapt, te
ongemotiveerd", zo hoorde ik mijn collega's vanmorgen in het cliéntenoverleg meer dan eens mopperen.
Ik frons dan altijd met mijn wenkbrouwen. Ik weet nl dat ,toen ik zelf nog client was in de GGZ, hetzelfde door mijn behandelaars over mij werd gedacht.
Hulpverleners hebben naar mijn mening een vreemd definitie van een 'goede patiënt'. Over het algemeen is een ‘goede patient' een patiënt die volgzaam is, die doet wat hem opgedragen wordt, die geen overlast veroorzaakt, die ook nooit echt beter wordt.Daarnaast is een ‘goede patient' iemand die vooral ook de hoop opgegeven heeft en die de zeer beperkte visie van de hulpverlening over zijn of haar mogelijkheden heeft verinnerlijkt.Ik ga hier dus niet betogen dat in de geestelijke gezondheidszorg slechte mensen werken die ‘ons' voor altijd patiënt willen houden en die niet willen dat wij beter worden.
‘Een goede patient', is vaak echter onverenigbaar met het begrip Herstel en Empowerment.
Laat ik het zo uitleggen: toonaangevende kartrekkers in de landelijke clientenbeweging hebben één ding gemeen: ze kregen allemaal het label ‘slechte patient'. Ik behoor tot die categorie 'slechten'.
'We' ‘werkten niet mee', we waren 'ónwillig', 'manipulatief', we hadden ‘gebrekkig inzicht'. Ik kreeg zelfs te horen dat ik nooit beter zou worden.
Maar laat ik jullie één ding vertellen, beste lezers: mijn activistische inslag is het kernelement geweest van mijn herstel.
_______________________________________________________
