Absurde ascese is moeilijk vol te
houden. Kan ik blijven bloggen over Spinoza en Spinozana in het
bewustzijn van de zinloosheid ervan? Kan ik mezelf blijven voorhouden
dat ik het 'voor mezelf' doe en wel 'omdat ik het leuk vind'? Werkt
de verslaving die het geworden is niet verdovend [zoals ik onlangs in
het Max Magazine erkende, cf. 't blog
Het paradoxale van een Spinoza-passie]? Verslaving verdooft en
houd de absurditeit uit zicht.
Ik zal proberen eerlijk na te gaan of
het echt nog zo leuk is – de twijfel eraan laten opkomen. En het dan
volhouden… Het dan tóch doen, in het zicht van het absurde en niet
uit verslaving of zelf gecreëerde gewoonte. Tu was du willst, weil du mußt, zeg ik – anders dan het Duitse spreekwoord*. Dat is het absurde
trouw blijven.
Ook moet ik mij losmaken van de –
toch, hoe dan ook – hardnekkig blijvende hoop op reacties. Dat is: de
hoop op erkenning. Ze moeten me volstrekt onverschillig zijn – iets
slechts bijkomends en niet-van-belang zijn. Van de illusie dat
erkenning ertoe doet en dat dit bloggen daarom zinnig is, moet ik af.
Opnieuw vrij worden van elke dwanggedachte. En het dan toch blijven
doen. Omdat het absurd is.
Dit blog is op zijn manier een
schepping, misschien wel te vergelijken met een kunstwerk: 'voor
niets'- in de wetenschap dat het geen toekomst heeft. Alleen al omdat
ik zelf nauwelijks toekomst heb. Maar ook daar ik me realiseer dat
Blogse.nl er op een dag zomaar mee kan stoppen. Ze zijn al geruime
tijd geleden gestopt met plegen van onderhoud. Als het stopt is alles
weg – foetsie. Dat hangt een blog als dit boven het hoofd, ooit; ik
voel het. En houd het, hoe absurd het ook is, vol.
Die uiteindelijke onvruchtbare,
zinloze inspanning volhouden: dat is de Sisyphus-steen van dit blog.
De zelfgekozen steen. "Het vereist een dagelijkse inspanning,
zelfbeheersing en een juiste taxatie van de grenzen van het ware, van
maat en kracht. Het vormt een ascese. En dat alles 'voor niets',
alleen om te herhalen en nooit vooruit te komen." Dat lees ik
op blz. 149 van De mythe van Sisyphus dat ik herlees met – zoals u inmiddels weet – het oog op de 100e geboortedag van Albert
Camus die we morgen herdenken.