Als ik wel één ding gemeen had met mijn vader, dan was t wel de liefde voor cabaret. Zelfs Wim Kan keek ik als kind al met veel plezier. Moest vader me natuurlijk wél de politieke grappen uitleggen.
Ook van Toon Hermans genoten we samen.
Eigenlijk was Toon heel anders dan Kan. Toon maakte van schijnbaar niks altijd iets lachwekkends, vaak alleen al door zijn mimiek of talloze woordspelingen.
Eind jaren 70 verastte ik hem met 'liggen in het gras'. Hij was daar erg blij mee. Al vroeg ie wel – als rechtgeaarde Rotterdammer Hollander – of t niet veel kostte. Dus ik loog 2 gulden 50 van de prijs af.
Dit was een van zijn onze favo-gedichtjes:
Eerst was ik een ei
Nu ben ik kip
Kip zijn is veel leuker
Want een ei is veel dooier.
_______________________________________________________
