De eerste keer dat ik haar bewust gemist heb, was op een nazomerse dag in '67. Ze leverde me af op de kleuterschool en ging naar huis,'t leek alsof ze me in de steek liet. De zuster stelde me enigszins gerust: "mama komt je straks weer ophalen".
Ik kan me nog herinneren dat ik met een blokkendoos ging spelen.
Ergens in '74 gebeurde iets heel naars: ome Bèr én opa besloten in één week te sterven….Mensen konden dus sterven, een wonderlijke constatering.
"zou zij ook kunnen sterven?", zo vroeg ik me wanhopig af?
Alléén de gedachte daaraan al, maakte dat ik lange tijd verdrietig door het leven zou gaan.
Zij was immers veel ouder dan de moeders van mijn klasgenootjes: 53 ofzo, toen al!
Op school dacht ik zoveel aan ome Bèr en opa. Tante Paula zei altijd dat die twee niet onder de grond lagen, maar in de hemel waren. Ik besloot daar maar in te geloven: en al mijn vriendjes vertelde ik over de hemel. Daar waren engelen, daar was geen oorlog, daar leed niemand honger, daar scheen altijd de zon.
DAAR dus…..
14 augustus 2006, besloot je 'zomaar' te stoppen met ademhalen. Geheel onverwacht. Ik voelde me weer dat kind van de kleuterschool. Alleen zonder zuster die zei "mama komt je straks weer ophalen"
Godverd…….
14 augustus 2007 komt er aan. Eén jaar ben ik al 'aan het wezen', dus.
"Ik werk nu, mama, bijna één jaar al….kun je dat eigenlijk zien van daarboven? Ik ben maar doorgegaan om de wereld beter te maken, ik kan dat toch niet laten. Net zoals papa dat nooit kon laten".
"Ik was nog steeds veel te vaak mijn handen en heb nog wel last van angsten, hoor! Vind je dat nog steeds zo erg?"
"als ik 14 augustus weer eens veel te lang ga wassen, dan komt dat omdat ik van je hou, je echt mis!"
is paps bij je? geef hem ook een knuffel, ergens bij de vijver zal ie nu wel weer uithangen"
"wel fijn dat ik jullie zo af en toe nog om raad kan vragen"
Ik ga ontbijten.. "dag mam, dag pap"
kus, Morris©
