Gisteren kregen we (d.i. de pers) in een goedgevulde zaal 1 in het
Amsterdamse Pathé City Theater de film te zien die Robin Lutz maakte: Spinoza. Een vrije denker. Vooraf heb je
de licht gespannen verwachting: hoe zal de film zijn? Achteraf, nu ik hem gezien
heb, moet ik m’n geest opmaken: ja, hoe vond ik hem?
Mijn gevoelens zijn gemengd. Ik heb waardering voor de film,
vooral vanwege het feit dát een grote documentaire film over 
Spinoza nu
eindelijk gemaakt is. Ook over veel dat ons geboden werd, kan ik content zijn.
Maar… Het grote enthousiasme kan ik niet
opbrengen, merk ik; daar telt de film veel te veel merkwaardige
eigenaardigheden voor. Ik realiseer me echter dat die merkwaardigheden
waarschijnlijk alleen een kenner van leven en werk van Spinoza opvallen. Het
lukt mij uiteraard niet de film te beoordelen voor de groep waarvoor hij vooral
bedoeld zou zijn: het onderwijs. Mogelijk dat hij daar geschikt voor is.
