Al langer geleden wilde ik een blog maken vanaf toen ik voor het eerst vernam van de invloed die de kunstpedagoog H.P. [Hendricus Petrus] Bremmer had op de kunstontwikkeling in de eerste helft van de 20e eeuw en daarbij vernam dat hij aan zijn kunstleerlingen aanbeval de Ethica te lezen. Hij zou zich in zijn esthetica hebben laten inspireren door Spinoza. Dat wekte mijn interesse vooral daar Spinoza zelf de kunst niet erg behulpzaam is: hij bood immers geen esthetica. Wie net als de Tachtigers en later de kunstenaars van De Stijl zich door Spinoza wilden laten inspireren, moesten de vertaling van Spinoza’s metafysica, ethica en politica naar hun kunst zelf maken.
Ik ben blij dat blog niet al een jaar geleden gemaakt te hebben, maar eerst mij meer in hem te verdiepen, o.a. door kennis te nemen van het boek van Hildelies Balk, De Kunstpaus H.P. Bremmer (1871-1956) [Thoth, Bussum, 2006] en de artikelen van H.J. Vink, waarover in een volgend blog. En nu zal de insteek van mijn blog worden dat ik niet zo geïmponeerd ben door het zgn. Spinozistische van Bremmer. Ik denk dat daarover een mythe is ontstaan, waaraan Brouwer zelf meewerkte, zoals zijn hele kunstimperium mythische proporties had aangenomen.
