Gratis bijlessen in de trein

Het had de hele nacht al geregend. Resultaat: het werd pas ruim een uur later licht, dan op de kalenders was aangegeven. Maar ja, afspraak is afspraak, dus ging ik gewoon op reis.
Familiebezoek in Limburg.

Het was nog in die gelukkige periode, dat NS zijn Intercity’s om beurten vanuit Zandvoort en Den Haag CS naar Zuid Limburg liet rijden. Maar ja, je moet altijd iets veranderen in je beleidsplan, anders deugt het niet. En je hoort later wel, of het beter was, of dat het beter is nu.
Gelukkig heb ik wat met het Intercity-materieel, dat ik het meest prettig vind. En daar profiteer ik voor de lange afstanden dan ook graag van. Stoelen in rijen van twee achterelkaar, met voldoende beenruimte en steun in de rug. En als je ziet, hoe (meest) studenten dan de tweede stoel annexeren om hun voeten op te posteren, dan schijnt het nog lekker te slapen ook.

 

Toen ik het rijtuig binnen stapte zaten op de eerste vier stoelen pa en moe met twee kinderen, de volgende set had één bezetter en daarachter waren er twee vrij. Hoewel ik niet van plan was te slapen, maar gewoon wat te lezen – of naar buiten te kijken, wat altijd mijn voorkeur had -, trof ik het met »de gebroken« ruit. Een eigen vakterm, omdat er vanaf de raamplaats een stukje voorruit, een »post« en een stukje achterruit te gebruiken viel. Als er zon is, dan levert dat altijd een aangename schaduw, die het lezen vergemakkelijkt. Nu voorkwam het, dat ik alleen maar druipende druppels hoefde te bekijken.
Al na enkele minuten viel het me op, dat de medereiziger voor mij over een nogal rommelige maag en/of darmenstelsel beschikte. Gelukkig bleef de productie beperkt tot de inwendige mens en was er alleen sprake van geluidsoverlast.
De trein was buiten mij aardig gevuld geraakt, de meeste plaatsen waren bezet. Of dat de reden was, dat op het volgend station een jongere vrouw instapte en naast de man voor mij terecht kwam ?? Het meest opvallend was, dat ze in het zwart was gekleed, voorzien van een even zwarte hoofddoek. Het kwam mij voor, dat haar plaats niet helemaal vrijwillig was gekozen. Ook voor de rommelende man was het kennelijk een verrassing.
Hij had kennelijk een krant zitten lezen, want toen zij aanstalten maakte naast hem te gaan zitten, deed hij verwoede pogingen die krant terug te brengen tot het formaat van zijn zetel.
Hetgeen niet helemaal lukte, want op het moment, dat zij zat, gleed een katern er tussen uit en kwam tussen haar benen terecht. Als in een reflex boog hij zich voorover om hem te pakken. Ik verwachtte al half en half, dat deze kennelijke moslema zou ontploffen, want zijn hoofd zou zonder twijfel haar lichaam ergens moeten raken. Ik kon natuurlijk niet zien, hoe hun lichaamstaal op dit moment functioneerde.
Mijn verwondering was dus terecht, toen ik haar hoorde lachen! Kennelijk hadden vier handen gelijktijdig naar dat stuk krant gegrepen. En zo hoorde ik de stem van de man, die welluidend de buurvrouw om een verontschuldiging vroeg ! En opnieuw die lach, als antwoord nu.

 

>Had mij ook kunnen overkomen ! En er is nu eenmaal maar weinig plaats om alles zo te kunnen doen, zoals je het graag zou willen.
Duidelijk de stem en het taalgebruik van iemand, die minstens nog niet zo lang geleden een vwo-diploma heeft gehaald.
Het eerder wat benepen stemgeluid van de man, had zich – maar nog steeds onder begeleiding van zijn inwendige organen – aardig hersteld toen hij opnieuw zich verontschuldigde. Ze moest niet denken, dat….
En zo verliep de ouverture tot een hoorspel, dat mij mijn leesmateriaal helemaal deed vergeten.

 

De man bleek nu ook jonger, dan ik zo maar gedacht had. Hij beklaagde zich over het weer. Waar echter niets aan te doen was. Maar hij moest er wel door, want hij was op weg naar een sollicitatie.
Hierop vertelde de vrouw, dat zij studente was, haar familie had bezocht en nu terug ging naar Maastricht. Dat was dan wel leuk, want daar moest hij ook naar toe. Omdat het voor hem kennelijk een onbekende stad was en studenten doorgaans in  universiteitssteden goed bekend zijn, werd de mogelijkheid om nader geïnformeerd te worden gelijk maar benut.
Er was op cultureel gebied van alles te beleven. Over dansgelegenheden wist ze minder, dus over disco’s maar helemaal niet te praten.
Op een gegeven moment vroeg hij wel, of er haar ook vegetarische restaurants bekend waren?
>Oh, bent u vegetariër ?
Dit is het soort vragen, dat altijd een hele »geloofsbelijdenis« oplevert !

 

En dat gebeurde ook hier. Met ondersteuning van het Ingewanden-orkest op de achtergrond werd het loflied aangeheven op een vleesloos leven. En toen bleek ook, dat onze studente van plan was ooit (een soort) arts te worden! En zo werd het al gauw een vak-praatje. Zij was van mening, dat hij zo tot de groep mensen behoort, die >>een extra dimensie aan hun leven willen geven<<. Echter zonder daar iets bovennatuurlijks aan te ontlenen.

Zij kon daar niet te veel tegen inbrengen, want ze had zelf als iets dergelijk meegemaakt. Maar dat was echter een stuk moeilijker geweest, ze had het voor haar familie verborgen moeten houden. En die »tweeslachtigheid« had haar wel een hoop levenservaring gebracht, maar om steeds de hele dag een conflictsituatie te moeten ontwijken, had te veel van haar geëist. En ze had het einde van haar middelbare school opleiding gebruikt om ook hier definitief een einde aan te maken.
Hij bleef bescheiden zwijgen, maar zijn nieuwsgierigheid was door de rug van zijn stoel heen voelbaar.
>Had dat dan ook wat met een zekere levensfilosofie te maken ?
Haar antwoord kwam razendsnel, het moest dus voor haar wel een bevestiging zijn.
> Het klink ongelooflijk, maar ik ben een paar keer te gast geweest in een nudistenvereniging! Een paar schoolvrienden, die het »van huis uit« gewoon waren, hebben me als gast mee genomen.
> Kon u dat dan zo maar doen ?
> Nee, niet zo maar. Ik was eerst twee keer mee geweest naar een sauna. De eerste keer was vreselijk, je zo als je bent te vertonen aan schoolvrienden. Maar de tweede keer ging het al makkelijker. Daar werden dan ook »in de gangen« de badjassen gedragen.
> Wat was de reden, dat je je niet langer thuis voelde in die kringen? Je ouders ?
> Op de eerste plaats, ja! Mijn vader was naar Mekka geweest en had daar beloofd beter op  de moraal van zijn kinderen te passen. Ik moest van die tijd af ook gekleed gaan, zoals ik er nu bij loop. In het algemeen niet erg, maar soms verlang ik nog wel eens stiekem terug. En ben ik vooral blij, dat niemand mijn geheim maar kan raden. Maar verder waren er ook nog andere dingen. Ik moet zeggen, dat die vriendenkliek het er altijd keurig netjes van af gebracht hebben. Er werd echt volwassen mee omgegaan en daar ben ik ze nog dankbaar voor. Maar de grootste schok was, toen ik op een gegeven ogenblik las, dat er in een nudistenvereniging foto’s gemaakt waren – zoals zo dikwijls en steeds zonder bezwaren -, maar die waren nu in de kinderporno terecht gekomen. Plus dat een zweeds »seksblad« een fotoserie publiceerde met foto’s, die gemanipuleerd waren. Seksfoto’s van een vrouw, die het hoofd van een van »onze« leden had gekregen. Die in Zuid Frankrijk gemaakt moeten zijn, dus nooit meer te achterhalen, wie er voor verantwoordelijk was. Dat heeft mij angst gemaakt. Het enige, dat ik aan dit alles heb overgehouden is, dat ik totaal geen schroom voel, om naast een nederlander te moeten gaan zitten.
Haar buurman antwoordde
>Ik moet zeggen een radicale manier van inburgeren, die hoe dan ook toch positief verlopen is.

 

Samen werden ze het nog eens over de stelling
>>Zowel nudisme als vegetarisme kunnen bijdragen aan een betere levensstijl, wanneer het niet wordt opgedrongen, maar.. het droeg niet echt bij aan een gezonder lichaam. Dit laatste was de conclusie van de arts in-de-dop!
Het warm applaus kwam van de ingewanden van de man!

 

Hoe het verder afliep, heb ik gemist; ik was op mijn bestemmingsstation aangekomen.