Wim Klever behandelde in zijn mooie boek Spinoza classicus. Antieke bronnen van een moderne denker [Uitg. Damon, Budel, 2005, cf blog van 7 juli 2008] Seneca, Terentius, Ovidius, Epicurus en Lucretius, Thales, Livius, Tacitus , Plinius de Jongere, Curtius, Lucianus, Vergilius, Sallustius, Cicero, Flavius Josephus; en tenslotte ook Paulus, Descartes en Van den Enden.
Twee keer noemt hij Epictetus: op blz 10 vermeldt hij het feit dat Spinoza het Enchiridon in z’n boekenkast had, en op blz 18 lezen we dat Epictetus naast Seneca en Marcus Aurelius tot de belangrijkste vertegenwoordigers van de Nieuwe Stoa gerekend wordt. Maar in tegenstelling tot de boven genoemden krijgt Epictetus geen eigen hoofdstuk.
Toch denk ik dat er voldoende aanleiding was geweest om wel meer over de mogelijke bijdrage van Epictetus aan de filosofie van Spinoza te wijden. Ik zal daarvoor in dit blog een aantal feiten en argumenten aandragen. Ik ben inmiddels al zo'n eind gevorderd in het Verzameld werk van Epictetus dat ik in het blog van 2 juni noemde, dat ik voldoende grond heb om dat te doen.
