Eerlijk gezegd had ik dat niet meer verwacht. Sinds
vrijdagochtend 29 juli, dat is tweeëneenhalve dag, was blogse.nl offline en
waren dus ook de vele duizenden blogs van spinoza.blogse.nl geheel uit beeld
verdwenen. Dat ik het blog dat ik nu al bijna negen jaar dagelijks bijhoud
zomaar ineens kwijt was: het begon langzamerhand tot me door te dringen. Ik
vond het aan de ene kant spijtig: het sloeg een diep gat in mijn bestaan. Ik
zou moeten gaan omzien naar een manier om mij met Spinoza bezig te blijven
houden zonder dat er altijd mijn blog op de achtergrond meespeelde – daarop kon
ik mijn leeservaringen en ontdekkingen kwijt, dat was een constante in mijn
bewustzijn, wellicht te vergelijken met de apperceptie van Leibniz en vooral
Kant: het voortdurende besef dat ‘ik’ het ben die waarneem, voel, ervaar etc.
Zo gold bij mijn Spinoza-studie en speurwerk naar Spinoza dat het blog mij
daarbij altijd begeleidde en het mijn steeds aanwezige ‘uitlaatklep’ vormde.
En nu zomaar
ineens was het er niet meer. En ik vreesde dat het voor altijd verdwenen was.
Toch voelde het maar een beetje als spijtig, want van de andere kant had ik
inmiddels een en ander van Spinoza geleerd en wist ik te accepteren, zonder dat
ik er al te veel ondersteboven van was, dat het nu eenmaal zo was en dat er
niets aan te doen was, dat het nu eenmaal tot de dingen uit je omgeving behoort
die je niet in je hand hebt. Ik herinnerde mij wat Spinoza schrijft in het
scholium bij 5/6: “wij zien dat het verdriet over een goed dat wij verloren
hebben, vermindert zodra de mens die het verloren heeft, bedenkt dat het goed
op geen enkele manier te behouden was.” En zo voelde het: beetje jammer, maar
geen diep verdriet.
