Onlangs was ik op een conferentie over duurzame architectuur. Via een satellietverbinding werd gesproken door de Amerikaanse architect William McDonough over het cradle tot cradle concept. Een van zijn stellingen was dat gebouwen zodanig ontworpen moeten worden zodat ze aan het einde van hun levensduur weer uit elkaar gehaald kunnen worden. Een interessante gedachte omdat hierdoor een oneindige cirkel (van wieg tot wieg) ontstaat van hergebruik van materialen. Afval wordt hierdoor voedsel. Een aantal Nederlandse gemeenten en andere partijen proberen deze gedachte door te voeren in hun gebiedsontwikkeling. Er is nog onvoldoende ervaring opgedaan om van een ongekend succes te spreken, maar ik ben wel geraakt door deze insteek.
In onze zoektocht naar CO2 reductie is het ontwikkelen van een duurzaam centrum een goede stap. Wat zou het mooi zijn als alle huizen en gebouwen in het nieuwe centrum hun eigen energie kunnen opwekken. Ook hier zijn succesvolle voorbeelden van. Warmte-koude koppelingen via aardwarmte, energie opwekking via asfalt of het gebruik van zonne-energie zijn in de praktijk al bewezen. Iets voor Barendrecht?