In vervolg op het vorige blog, nu eerst meer over deze Grunsky.
Hij zou „einer der fanatischsten Ideologen des Nationalsozialismus“ geweest zijn. [cf hier]
Om een indruk te krijgen hoe die man bezig was: In zijn Der Einbruch des Judentums in die Philosophie (1937) – hierna méér hierover – schrijft hij b.v.: "noch jeder nichtjüdische Denker habe seinen judischen Imitator gefunden, es habe
Platon seinen Philo gehabt,
Aristoteles seinen Maimonides,
Descartes und Giordano Bruno ihren Spinoza,
Newton seinen Einstein,
Kant seinen Cohen,
Hegel seinen Marx,
Nietzsche seinen Siegmund [sic] Freud".
Zijn vader was de Stuttgarter muziekhistoricus Karl Grunsky.
Hans Alfred promoveerde in 1923 in de filosofie over Einsteins relativiteitstheorie aan de Universiteit van Tübingen. Daarna ging hij zich, ondersteund door de "Notgemeinschaft der Deutschen Wissenschaft", bezig houden met de symfonieën van Bruckner. Hij was als „Hauptlektor für Philosophie im Reichsüberwachungsamt unter Alfred Rosenberg in Berlin tätig.“
In 1930 faalde hij in München met zich te ‘habiliteren’, hetgeen gekomen zou zijn – zo beweerde hij later “wegen des Juden Hönigswald." Vanaf 1 juni 1930 werd hij lid van de NSDAP en na de machtsgreep van de Nazi’s kwam zijn tijd. De mislukte academische buitenstaander verkreeg in leerjaar 1935/36 een leeropdracht ter opvolging in het “Extraordinariat”van de met emiritaat gegane Alexander Pfänder (1870-1941) en wel in de "filosofische en psychologische grondslagen van de nationalistische ideologie (völkischer Weltanschauung).” Op 6 november 1935 hield hij zijn „Antrittsvorlesung“ in aanwezigheid van de Beierse ministerpresident Ludwig Siebert. Het kernthema van deze lezing luidde:
