“Cupiditas est ipsa hominis essentia quatenus ex data
quacunque ejus affectione determinata concipitur ad aliquid agendum.” [Ethica 3/Aff.Def1]
“Begeerte is het wezen zelf van de mens, voor zover het
wordt opgevat als door de een of andere inwerking erop bepaald om iets te doen.
[Vert. Corinna Vermeulen]
Voor ik in vervolg op het vorige blog in een volgend blog mijn lezing van deze
definitie samen met Spinoza’s toelichting erop geef, wil ik eerst even een
rondje maken langs een aantal Spinoza scholars om tot mijn grote verbazing vast
te stellen dat blijkbaar niemand ontdekt heeft wat voor een geniale greep
Spinoza met deze definitie deed. De definitie lijkt tamelijk eenvoudig te
begrijpen, maar de toelichting die Spinoza geeft en waarmee hij zijn diepere bedoeling
wil duidelijk maken, wordt – wellicht terecht – nogal enigmatisch gevonden. Die uitleg
wordt als erg moeilijk gezien en daarom wordt hij door velen maar overgeslagen.
Maar daardoor mist men eigenlijk de essentie van Spinoza’s Ethica. Zover durf ik wel te gaan.
