Gisterenavond zag ik op Canvas
een deel van de documentaire van Louise Hooper over een ontmoeting
tussen de IJslandse 'muzikale vulkaan' Björk en de bejaarde
natuurcineast Sir David Attenborough. De twee zouden elkaars werk al
jaren bewonderen, maar spraken – voor dit programma samengebracht – voor
het eerst met elkaar. Centraal daarbij stond Björks grote project
'Biophelia', waarin ze experimenterend op zoek gaat naar de
raakpunten tussen natuur, muziek en technologie. Grappig vond ik hoe
David Attenborough, die behalve voor natuur ook een passie voor
muziek heeft, op zijn onnavolgbare wijze trachtte uit te leggen hoe
de natuur doordrongen is van de muziek. Dat ging mij wat te ver, maar
leidde toch tot enige boeiende ideeën. Ook bij neuroloog Oliver
Sacks ging de maker langs om over de invloed van muziek op onze
hersenen en ons geestelijk welzijn te horen.
Jammer dat Canvas
niet alle programma's terug laat zien (maar zie hier de trailers over
de "Ground-breaking films that challenge the way we hear and
think about music" op Chanel4).
Hoe dan ook ik raakte onder de
indruk van de experimenten van Björk die samenwerking zoekt met de
beste en creatiefste IT-specialisten en instrumentenbouwers en ik
ging op internet op zoek naar méér informatie over haar en haar
composities. En hoe meer ik ontdekte (en er is veel), hoe sterker ik
het gevoel kreeg dat Björk, de beroemde IJslandse
avant-gardistische, vele instrumenten maar vooral haar stem
bespelende singer-songwriter, met haar onderzoekende en eclectische
muziekstijl, samengesteld uit mengsels van alternatieve rock, jazz,
elektronische dans muziek, én klassieke muziek, te beschouwen is als
een ware Spinozistische muziekkunstenaar.
