“Als orthodoxe calvinist was Van der Linde een overtuigde antispinozist,” schreef Siebe Thissen 1), die veel studie deed naar het 19e eeuwse Spinozisme en Antonius van der Linde als het ware wel kon schieten. Hij typeert hem als “een verwarde theologische en filosofische dilettant” 2) en heeft het over “[d]e uiterst onevenwichtige figuur Antonius van der Linde.”3) En hij schrijft over “de 'kristokraat' Antonius van der Linde [en] zijn studie Spinoza. Seine Lehre und deren ersten Nachwirkungen in Holland (1862) waarin hij een kruistocht voert tegen alles dat naar modernisme riekt. Hij vernietigt het positieve en integere beeld van Spinoza dat sinds de diskwalificatie van Pierre Bayle in de achttiende eeuw opgang deed en grijpt terug op de veroordeling van diens atheïsme. Van der Linde beschrijft Spinoza als een sadist die zichzelf plezierde met het martelen van kleine diertjes, zoals spinnen. Ook hekelt hij Spinoza's 'flauwhartig en kleinmoedig' karakter omdat zijn boeken eerst na zijn dood gepubliceerd werden.” 4)
Ook ‘verklapt’ Thissen dat “de Spinoza-kenner en Spinoza-bibliograaf Antonius van der Linde seksuele uitspattingen had, waarbij bondage en vernedering van zijn eigen vrouw tot zijn repertoire behoorden.” 5)
Dat weten we dan alvast – nu even wat rustiger…
