Over Allan Nadler, rabbijn, professor in religie en directeur van het Jewish studies program van de Drew University – en ergens familie van Steven Nadler – had ik eerder blogs [op 14 juni, 15 juni en 17 juni 2008].
Gisteren verscheen van hem in The Jewish Daily Forward een tamelijk verontwaardigde en vernietigende recensie over het boek van David Biale: Not in the Heavens: The Tradition of Jewish Secular Thought [zie meer daarover in dit blog]. Hij vindt dat Biale er een potje van maakt en op de vraag “Is There a Secular Jewish Tradition of Centuries?” maar wat in elkaar flanst. Ik haal uit die bespreking het stukje dat Nadler aan Spinoza wijdt. In het volgende is dus Nadler aan het woord.
Vooral over Spinoza die hij door z’n hele boek heen weeft, zou Biale zich – ondanks alle bewijzen van Spinoza’s volledige breuk met het jodendom – voegen in de rij van romantici uit de voorbije twee eeuwen die hem weer een centrale plaats in het pantheon van joodse filosofen wilden teruggeven. Vooral in het ‘preken’ van de intellectuele liefde tot God zou Spinoza de traditionele joodse deugd van ahavat ha-shem (de liefde van God) hebben hertaald. Hij kwam dan wel in opstand tegen de joodse religie, maar bleef uiteindelijk dicht bij huis.
