Paul en compliment
Het was
ergens in de zomer van 2005 dat ik mijn eerste stukje schreef in ‘De
Mondriaan’. En het is nu, in de winter van 2014, dat ik mijn laatste
stukje aan het papier toevertrouw.
Vaak schreef
ik over persoonlijke zaken, maar ook schuwde ik het niet om kritiek te leveren
op Mondriaan. Ik ben niet alleen kritisch gebleven in mijn columns, maar ook in
mijn functie als ervaringsdeskundige. Daar ben ik best trots op, want niets is
makkelijker dan ‘meelopen’.
Na het
verschijnen van mijn stukjes, liep mijn mailbox meer dan eens vol, vóóral toen
ik ook voor medewerkerblad Palet ging schrijven.
Dat had
waarschijnlijk te maken met een terugkerend thema in mijn columns; ik vond en
vind nog steeds dat de psychiatrie mensen te snel afschrijft en dat er te
weinig wordt gedaan met het gezonde deel van mensen. Veel lezers waren het met
mij eens en sterkten mij in mijn opvatting.
Mijn
hoop is dat de nieuwe lichting ervaringsdeskundigen niet alléén verbinding met
professionals zoekt, maar dat zij daarnaast óók de rol van ‘luis in de pels’ durven
in te nemen. Want er is nog veel te verbeteren in de psychiatrie.
Ook wil ik in
dit laatste stukje tekst nog mijn dank uitspreken aan Paul Jehoul. Hij was het
die me – vooral in de begintijd – van feedback voorzag, zonder betuttelend te
zijn. Ook pleegde hij nooit censuur. Dat vond ik mooi aan hem. Later kwamen er
andere redacteuren en ook bij hen kreeg ik gelukkig de ruimte.
Ik ga nu werken bij Relim, daar ga ik onder andere een cliënten/medewerkerblad
mee opzetten. Verder kan ik bij Relim gelukkig méér aan de slag met kwaliteiten
van mensen.
En tja, zo af
en toe was er in het verleden wel eens een manager of directeur boos op mij
vanwege mijn teksten. En laat ik maar eerlijk zijn: ik schrok daar wel ’s van.
Maar nu,
jaren later, zie ik dat als een vet compliment!
Het
management bij Relim is gewaarschuwd….
Maurice
_____________________________________________________