De dag van Wijchen zou mijn zwaarste dag worden. Dat zwaar moet echter niet te letterlijk worden genomen want deze editie van de Vierdaagse was voor mij echt niet de moeilijkste. Waarom dan toch mijn zwaarste dag. Dat had eigenlijk 3 redenen:
-
Ik moest 2 maal een blaartje doorprikken bij het teentje naast mijn kleine teen. Mijn zwakke plek , deze teen heb ik samen met mijn middelste teen aan mijn linkervoet jaren geleden gebroken toen ik dacht dat ik (bij het van de traptrede afschieten) vol tegen de muur kon trappen zoals een voetballer ’n penalty neemt.
-
Aan de dag leek maar geen einde te komen , eerst de omleiding bij Weurt daarna langs de Waalkade (wat overigens wel een leuke afwisseling was) maar je weet dat je korter naar de finish kunt lopen. Maar gelukkig heb ik dat niet gedaan want dat had mij de Vierdaagse gekost. Op de Waalkade stond (zoals vaak op nieuwe stukken) een controle. Ik was overigens ook niet in de verleiding geweest.
-
De 2de dag is altijd de moeilijkste dag, dat roept bijna iedere ervaren Vierdaagseloper.
De dag van Wijchen begon iets voor half vijf. Eerst een heel stuk Heijendaelseweg aflopen , langs station Heyendael , een bowlingcentrum , de Universiteit om na ongeveer een half uur rechtsaf te slaan. Uiteindelijk liepen we door een aantal straten in Nijmegen richting de wijk Hatert en Weezenhof. In die laatste wijk hebben we ook wel eens geslapen. Daar werd echter bij binnenkomst verteld dat we zelf voor ontbijt moetsen zorgen, het winkelcentrum was dichtbij. Dat laatste kloptte wel maar als je via de VVV inschreef behoorde daar minstens logie en ontbijt bij te zijn. Dat pikten we toen dus niet en we belden de VVV. Toen was het snel opgelost.