Je leeft hier wel met de dag, want onvoorspelbaarder kan het echt niet meer worden.
De 9e etappe van La Serana Copiago leek op het kaartje zo liefelijk langs de Pacific te lopen, maar dat bleek erg bedriegelijk. Zwaarder kan ik het me bijna niet voorstellen, hoe wel? Aan de etappe-tijd is te zien, dat we toch weer achterstand hebben opgelopen door van alles. Wat te denken van een bout uit de stuurinrichting getrild, of zo. Gaan we door met een gebroken remleiding en dus 300 km op de handrem (gelukkig geen zebra’s), een dode accu, een aanrijdinkje.
