Als valentijnsactiviteit kozen we dit jaar voor een dagje aan zee, kwestie van eventjes uit de witte wereld te zijn (die langzaamaan een modderwereld wordt). Deze keer was Loano (ongeveer een uurtje rijden van Merana) aan de beurt, een stadje waar we al eens kort geweest waren en waarvan we enkel nog wisten dat er een lekker restaurantje was en een gezellige winkelstraat.
Wat ons deze keer vooral opviel was de immense drukte toen we aankwamen. Het was moeilijk om parking te vinden (en dat op een weekdag in februari) en overal liepen mensen richting strand. We waren er dan ook van overtuigd dat er iets speciaals te doen was of dat het op zijn minst marktdag was. Maar nee, het bleek gewoon het uur te zijn om op de dijk te flaneren of op één van de vele bankjes te kletsen met vrienden. Wat ook onmiddellijk duidelijk was, was dat wij in vergelijking met de andere wandelaars op zijn minst 20 jaar jonger waren dan de gemiddelde leeftijd. We voelden ons plots jonge veulens 
. Het was mooi om te zien hoe oud en nog ouder genoot van het zonnetje, van een spelletje kaarten of petanque op het strand en van het helemaal opgekleed hand in hand langs de dijk te struinen. Zo willen wij ook wel oud worden !
Tegen de middag hoorden we iedereen afscheid nemen en vele "Buon Appetito" wensen en even later was het alsof we in een verlaten stadje wandelden. Heel gek, hoe iedereen plots snel weg was. Wij dus ook en wel richting Sacripante Osteria, waar we tijdens ons vorige bezoekje heerlijk gegeten hebben.
En nu weer verraste dit restaurantje ons met zijn originele versie van klassieke gerechten zoals inktvis met aardappelen, zijn verse rauwe vis en in een jasje gebakken kleine soort tonijn. Na een gesprek met de kok die ons met passie vertelde over zijn kookkunsten vertrokken we met een hoop bonnetjes voor onze gasten op zak. Met deze bon krijg je tijdens een maaltijd een gratis fles streekwijn. Niet slecht hé ! Je ziet, zelfs tijdens onze valentijnsuitstap denken we aan "onze job". 
(Natascha)
