We hebben onze jaarlijkse uitstap naar België achter de rug, onze pleeghond Tartufo had plots een nieuw gezin gevonden in Nederland en wij dachten vele vliegen in één klap te slaan, hond naar zijn ‘voor-altijd-huis’, La Mama en Oma bezoeken, shoppen, uitgaan, vrienden zien…..
We lazen bovendien overal dat onze vroegere thuisstad altijd maar hipper werd en vonden dat we dat zelf ook wel eens mochten uittesten, for old times sake.
Ik ging met een vriend op een druilerige dinsdagavond naar een nieuw eethuis dat alles van het afpuntlijstje ‘hoe hip kan je zijn’ uit de kast had gehaald – loungebar beneden, open keuken, sfeervol strak restaurant met modern zwart, mooie bediensters, klassieke kaart met een twist,…- en dat dan ook behoorlijk vol zat.
Ik nam een stoverij van kalfswangetjes, kreeg daar een klein bakje frietjes bij (wel handgesneden uiteraard) en een beetje sla en dat kostte 28 euro. Ik zag plots in mijn fantasie twee stoere Piemontese binken zoals Francesco en Roberto datzelfde op diezelfde plek tegen diezelfde prijs eten hetgeen in diezelfde fantasie zou eindigen met een paniekerig weghollende kok gevolgd door twee uitgehongerde Meranezen 
.
Ik vrees immers dat zij de charme niet zouden inzien van een groot wit bord met enkele strategisch elegant geplaatste stukjes kalfswang daar waar zij bij de restaurants in onze streek gewoon zijn voor 30 euro (wijn inbegrepen) een huisbereide 4-gangenmaaltijd te krijgen in een charmante agriturismo, waarbij elke (h)eerlijke gang bestaat uit minstens 2 schotels en iedereen na afloop van de tafel naar de wagen moet gerold worden.
Op een even grijze woensdagavond gingen we met La Mama Thais eten (superlekker en echt iets dat je ‘bij ons’ – in Piemonte dus – niet kan vinden) voor ocharme 45 euro per persoon, alles in en ook daar moesten wij kijken hoeveel volk er was.
Het leukste was echter onze aperitief vooraf in wat ‘één van de vijftig beste/coolste cocktailbars van de wereld’ wordt genoemd en waar je zelfs moet aanbellen voor je binnen mag en waar de ietwat vreemd uitgedoste barkeeper ons verbaasd aankeek als hij hoorde dat we niet gereserveerd hadden, de verbazing was wederzijds 
.
In ‘onze Gentse tijd’ was een reservatie voor nen apéro nog niet nodig……
Het menu was niets meer of minder dan een boek waarbij enige deskundige begeleiding onmisbaar was – een ordinaire Frozen Margarita of Mojito staan uiteraard niet in de lijst – om een keuze te kunnen maken uit de bijzondere eigen creaties, de licht meewarige blik als Natascha een alcoholvrij drankje wou, sprak dan ook boekdelen.
Ook hier een vol huis, ook hier speciale drankjes en smaakjes en ook hier onze ogen uitgekeken naar de prijzen, 13 euro/stuk, amper 11 euro voor de cocktail zonder alcohol, we hadden een beetje een Crocodile Dundee gevoel, de boerkes in de grote stad…..
Verwend als we zijn van het aperitiefmoment in Italië (vele van onze gasten gaan aperitieven in Acqui Terme en vertellen ons achteraf glunderend dat ze zoveel lekkere hapjes – zelfs warme – aangeboden kregen dat ze niet meer moesten/konden uit eten gaan) vroegen wij of we ook iets te ‘knabbelen’ konden krijgen waarna we twee hele bijzondere bordjes kregen (een kaasmengeling met rozijnen en pijnboompitten en iets met koude zure vis) met de mededeling dat de kok van een zeer gerenommeerd restaurant iets verder op in de straat deze voor hen maakte.
Om een lang verhaal kort te maken, 48 euro voor een aperitiefje (6 euro/hapje) en in mijn stoutste dromen zag ik hier hoe Franceso en Roberto de arme uitbaters een kopje kleiner maakten, brullend dat het niet is omdat ze toeristen zijn en enkel Italiaans spreken dat ze mogen bedrogen worden, het is tenslotte het San Marco plein in Venetië niet.
Het was leuk én een ervaring maar we hebben zelden zo genoten als bij thuiskomst van onze pizza met pintje in het plaatselijk restaurant voor de ronduit belachelijke som van 22 euro en van onze heerlijk rustige boswandeling daags nadien.
Kuifje was blij terug ‘thuis’ te zijn.
(Nicolas)
