Afgelopen jaar heb ik een paar meldingen van albino egels
(Erinaceus europaeus) uit Noord-Holland, Gelderland en Limburg gekregen. De tot
nu toe laatste melding komt uit het Midden-Limburgse dorp Echt. Iemand zag het witte
egeltje overdag over straat rond lopen en dat is verdacht dus werd direct de
politie ingeschakeld. Bij de arrestatie kwamen de agenten meteen tot de
conclusie dat de verzwakte albino egel hulp nodig had en is per direct naar de dierenkliniek
in Echt gebracht. Vandaar uit is de egel naar de Stichting Egelopvang Peel en
Maasstreek in Boekend overgebracht. Daar is de egel liefdevol door Ricky
opgevangen en meteen gedoopt tot Snowy.
Bij binnenkomst woog het mannetje maar
138 gram. Het is de eerste keer sinds oprichting van de egelopvang Peel en
Maasstreek dat er een albino egel binnen werd gebracht. Maar alsof deze
bijzonderheid nog niet genoeg was werd een week later nog een albino egeltje
binnengebracht. Jammer genoeg was dit laatste egeltje erg zwak en is overleden.
Na twee maanden verzorging weegt Snowy 622 gram. Snowy maakt het dus goed en wordt
binnenkort vrij gelaten. Voordat dit gaat gebeuren ben ik Snowy even in Boekend
gaan bezoeken. Bij aankomst voel ik me meteen thuis: Naast het huis staat in de
tuin een mammoetboom (Sequoiadendron giganteum). Aan de voet van deze gigantische
boom wordt ik hartelijk ontvangen door Ricky. Deze pracht boom is 28 jaar
geleden geplant ter ere van de geboorte van hun zoon. We lopen over het
grindpad naar de grote werkcontainer. Hier bevindt zich naast een kantoortje
ook de egelopvangruimte. De vele kisten/bakken die bedekt zijn met lakens verraden
dat hier veel werk wordt verzet.
Om van de albino egel een paar plaatjes te maken kijkt
Ricky eerst even of hij aanspreekbaar is. Ja, we hebben geluk hij is wakker en met
Snowy gehuld in een handdoek gaan we even naar buiten. Eenmaal op de grond
ontrolt Snowy zich zonder enige merkbare stress en kan ik een paar leuke
plaatjes maken. Die egels blijven wonderlijke dieren ongeacht of ze nu wit of
gewoon gekleurd zijn.
Aan de keukentafel drinken we een mok koffie en vertelde
Ricky haar verhaal hoe ze verzeilt raakte in de egelopvang: "Mijn
allereerste egel vond ik in 1975, lang geleden dus. Op een zondagmiddag vond ik
midden op een landweggetje een egeltje. Ik wist nauwelijks iets van egels maar
wat ik wel wist was dat egels overdag horen te slapen. Ik nam hem mee naar huis
en gaf hem de naam ” Mecki.” De hele winter bleef Mecki bij me en in het voorjaar
gaf ik hem de vrijheid. Een afscheid dat mij beslist meer moeite heeft gekost
dan Mecki. Pas vele jaren later kwam ik weer in aanraking met egels. In Venray
was een egelopvang. De beheerders waren al op leeftijd en zochten een opvolger.
Na overleg thuis en het bekijken van de mogelijkheden, besloot ik een
egelopvang te beginnen. Er was een heel traject te doorlopen van ambtelijke
papierkraam, cursussen, ontheffingen, het oprichten van een bestuur, notariële
akte en inschrijving bij de kamer van koophandel. September 2005 mochten we ons officieel Stichting
Egelopvang Peel en Maasstreek noemen. In het begin nam ik alle aangeboden diersoorten
op om ze te verzorgen maar dat werd teveel.
In 2009 besloot ik alleen nog egels
en eekhoorns op te nemen." Ook eekhoorns? Ja, wil je die ook zien?
Natuurlijk! Verscholen in de tuin staat een grote volière. Via een sluisje gaan
we naar binnen. Ik werd totaal verrast door het gedrag van een eekhoorntje!
Terwijl de andere eekhoorntjes weg kruipen komt "Zuske" gewoon naar
ons toe en klimt zelfs op ons. Als ik zie hoe deze eekhoorn over Ricky klimt
kan ik mij niet aan de indruk ontrekken dat ze hier ook moeite mee zal krijgen als
ze Zuske in de toekomst de vrijheid gaat geven.
Helaas is er een tijd van komen
en gaan. Terwijl ik over de pijnlijke ruggengraat van de Limburgse moeder
natuur rij zie ik weer een paar dode egels op het asfalt liggen. Dat er ondanks
de vele dassenrasters, faunapassages, dassentunnels en ecoducten toch nog dieren op de R73
terecht komen heeft te maken met de zwakste schakels van de faunavoorzieningen:
werkpoorten. Deze werkpoorten zijn bedoeld om toegang te krijgen voor onderhoud
van de bermen of andere werkzaamheden. Helaas staan deze werkpoorten door nalatigheid/vandalisme vaak open en of op een kier
en soms erger ontbreken zelfs in hun geheel! Na het nemen van de afrit sta ik
even op het viaduct voor het rood stoplicht. Kijkend naar rechts zie ik hoe het
razende verkeer tegelijk verslonden en uitgespuugd wordt door de Roerdaltunnel.
Lagen er maar meer kilometers snelweg mooi onder de grond. Inmiddels rij ik
over een nieuwe aansluitingsweg, van de provincie, dwars door een R73 impuls
industrieterrein. Door de steeds verdere natuurverstikkende asfalt en het grijs
verslindende grondgebruik besef ik dat er in het opvangcentrum een bijna oneerlijke
strijd plaats vindt. Maar de onverzettelijke passie van Ricky om egels en
eekhoorns te helpen die in nood zijn dwingt respect af. Alleen al dit jaar
heeft Ricky 200 egels verzorgd en het seizoen is nog niet afgelopen. Elke egel
die weer opgeknapt vrijgelaten kan worden is mooi mee genomen. Een paar dagen
later ontvang ik een vreugde vol berichtje van Ricky. Daar doen we het voor:
"Snowy is weer op vrije voeten in de natuur."
