Alweer een regenachtige dag. De zegen van boven is goed voor het bos. En het is genot om in een bijna stofloze lucht en in een overdadig fris groen te banjeren. Een dassenwissel trekt mijn aandacht en ga deze even volgen maar het leidt tot niks…… Ik had geen zin om terug te lopen dus loop ik een beetje doelloos verder door het bos. ik stap over een bijna anderhalve meter hoog groen uitgelopen muurtje van bramenstruweel. Een Middelste bonte specht zit te timmeren tegen een Amerikaanse eik. Een paar spaanders vallen op de grond. Jammer de ijverige specht heeft mij gezien en vliegt weg. Rondkijkend zag ik nu pas dat ik in een cirkel van bramen terecht ben gekomen. De druppels dringen nog steeds door het gesloten groen bladerenplafond terwijl het eigenlijk niet meer regent. Ook de tweede handse regen is meer dan welkom. Er zit niks anders op om weer over de bramenmuur te stappen maar terwijl ik dat wil doen zie ik plots een wittig ding op de grond liggen. Een schedel van een Ree (Capreolus capreolus) met een gewei! Het volwassen mannetje met een gaffelgewei die uit één vertakking bestaat. Zo'n Reebok is dan twee a drie jaar. Een jonge reebok van een jaar met alleen nog twee knopjes wordt ook wel knopbok genoemd. Wanneer het gewei nog geen vertakkingen vertoont noemt men het een spitser; en hoort bij een leeftijd van rond de twee jaar. Oudere reebokken hebben een zogenoemde zesender, met twee keer drie punten. Het gewei is dan maximaal 25 centimeter lang. Op latere leeftijd zouden ze weer een vertakkingsloos gewei kunnen krijgen. 's Winters groeit het gewei en op het einde van de groei gaat het bastgewei jeuken. Deze wordt afgeschuurd tussen maart en juni. In april kun je veegsporen zien aan (jonge) bomen. Ook wrijft de reebok in die periode met zijn gewei langs bomen en struiken om ze van zijn geur te voorzien en zijn gebied in de voortplantingstijd af te bakenen. Aan de basis van het gewei zitten namelijk een aantal zweet- en talgklieren. Tussen oktober en januari wordt het gewei afgeworpen. Dit Reebokje moet dus ergens tussen april en oktober 2012 dood zijn gegaan. Een Ree wordt maximaal twintig jaar oud, maar meestal slechts zeven tot acht jaar. Waaraan hij gestorven is blijft gissen. Van de rest van zijn lichaam is alleen een bekken en schouderblad overgebleven. Waarschijnlijk is de rest al in een vroegstadium van ontbinding versleept hoewel dat niet zo gemakkelijk moet zijn geweest vanwege de bramen. Een dot haren liggen onder de bramen en vindt daar ook nog een bewijs van de versleping: een gestrand stuk ruggenwervel. Het is opmerkelijk dat de schedel er zo ongeschonden bij ligt. Bij een verkeersslachtoffer zijn vaak het verhoornde gedeelte bij de bovenkaak kapot door de geïncasseerde klap van het ongeluk. Misschien is er wel iets heel anders gebeurd. Ik zal er wel nooit achterkomen. De schedel ligt er iedergeval niet langer dan een jaar anders hadden er wel de muizen aangezeten om hun kalk behoefte aan te vullen. Hoe dan ook bij de schedel ontbreekt wel de onderkaak maar het blijft ondanks dat gemis een mooi exemplaar om mee naar huis te nemen als struin trofee.
