Alles begon in het voorjaar 1 mei 2014 aan de keukentafel in
het gehucht de Varst bij het dorp Posterholt. Onder het genot van een mok
koffie en een stuk pruimenvlaai op het vuistje werd het onderwerp steenuil
(Athene noctua) aangesneden. Gaan ze net als vorig jaar weer in de nestkast
broeden? Door Gerda, de vrouw des huizes, was de steenuil ieder geval al en
tijdje niet meer gezien. Met de vingers nog aflikkend gingen we polshoogte
nemen in de boomgaard. Gelukkig hangt de kast niet erg hoog. Gewapend met een
klein fototoestel klim ik voorzichtig de ladder op. Eenmaal de deksel op
tillend zie ik twee gele ogen die mij aan kijken. Oeps,….. sorry, bezet…. even
een plaatje maken en dan weer voorzichtig dicht maken.
Geen ei gezien. Zou ze ook echt gaan broeden? Op diezelfde
dag nog besluiten we om een wildcamera voor de nestkast te plaatsen.
Zo kunnen we de steenuilen met terugwerkende kracht ongestoord
bespieden. Het is met een wildcamera niet zo zeer de bedoeling om goede foto
technische plaatjes te krijgen maar vooral om te bekijken welke prooidieren de
steenuilouders naar binnen brengen. Dan 24 dagen later (25 mei) staat het jong voor het eerst op de foto en kijkt
een beetje schuchter naar de buitenwereld terwijl een van de ouders blijkbaar iets
lekkers brengt.
We hadden uiteraard nog geen memory kaartje van de wildcamera
gezien dus een dag later (26-5-2014) werd
er besloten om even in de kast te kijken.
Er is maar een jong en alles lijkt goed te gaan. Er liggen ook nog twee
eieren in het nest en walnoten! Die zijn waarschijnlijk door een dappere bosmuis
naar binnen gebracht. Hoe dan ook het jong is al zo groot dat ik de indruk
kreeg dat die ringrijp is dus werd deze foto snel doorgestuurd naar de
Vogelwerkgroep 'De Roerstreek'.
Het leven van het ongeringde jong gaat gewoon zijn gangetje
en op 30 mei komt het steenuiltje voor eerste keer buiten in de nacht om de eerste
vliegoefeningen te doen.
Twee dagen later op 2 juni komt het jong voor de eerste keer zelfs overdag
buiten en zit zeer goed in de veren.
Dan verschijnt 3 juni (ind)ringer Lex van de Vogelwerkgroep 'De
Roerstreek' bij de nestkast gelukkig op tijd met goede bedoelingen. Helaas was ik niet bij het ringen aanwezig
maar de wildcamera deed net als de vogelringers goed zijn werk.
Uit de meetgegevens van de vleugellengte 108 mm en een
gewicht van 153 gram blijkt dat het jonge uilskuiken ongeveer 25 dagen oud is.
Na deze metingen is het jong versiert door een aluminium ringetje van Vogeltrekstation
Arnhem Holland met het nummer: 3.757.052. Ondanks een vluchtpoging lukte het vogelringer
Thei om toch een plaatje te schieten van het steenuiltje die "trots"
zijn ringetje laat zien.
Als alles in het notitieboekje is geregistreerd wordt het jong weer voorzichtig teruggezet. Naast het jong lagen
er in de nestkast geen twee maar drie niet uitgekomen eieren van de steenuil.
Bij onderzoek bleek dat deze niet bevrucht waren. Die zelfde avond nog
verschijnt het jong alsof er niks gebeurd is weer voor de veranda van de
nestholte met ring uiteraard! Op 5 juni maakt de wildcamera het laatste plaatje
van jong. Het steenuiltje is uitgevlogen in de wijde wereld! Ik hoop dat als de terugmelding van de ring
komt er veel tijd overheen gaat. De ouders komen nog om de dag even bij de
nestkast kijken, per 24 uur wordt er dan
ook nog maar twee foto's gemaakt. Twee dagen nadat het steenuiltje de kast heeft verlaten lijkt
het wel of de hele wereld dat weet. De dagen daarna is het ineens een drukte van jewelste bij de
nestkast van allerlei vogels. Op veel
plaatjes staan koolmezen, spreeuw, grote bonte specht, pimpelmees, houtduif en
als afsluiter komt een jonge groene specht regelmatig kijken.
Op 19 juni had ik besloten om de wildcamera voor een
ander project in te zetten. Er zijn veel plaatjes gemaakt van in- en uit
vliegende steenuilen. Het resultaat van 50 dagen wildcamera is dat er maar
liefst 2748 digitale plaatjes zijn geschoten. Het geeft een goed beeld hoeveel steenuilen
moeten doen om hun kroost te voeden. Als er meer jongen in het nest zouden
zitten dan was het aantal foto's vast nog veel hoger zijn geweest! De opzet om
te zien welke prooidieren ze binnen brengen is achteraf gezien niet geslaagd omdat de steenuilen met prooi steeds
op de rug werden gefotografeerd. Een foto liet echter een prooi overdracht
(rosse woelmuis?) zien van beide ouders. Dat ging met zoveel passie gepaard dat
het plaatje helaas te wazig was om hier
te tonen. De wijze les is om de wildcamera bij een volgende keer vanuit een
andere hoek te plaatsen. En misschien toch maar weer eens ouderwets uilenballen
pluizen? Ondanks deze kleine tegenvaller
wil ik bij deze iedereen bedanken die belangeloos heeft mee gewerkt aan dit
kleine steenuilproject. Het mooie van
steenuilen is dat ze het voor mekaar krijgen om verschillende mensen met elkaar
te verbinden. Terwijl de steenuil zelf lak heeft aan die menselijke wetenschap.
Met of zonder wildcamera, zij gaan voor hun eigen steenuilgeluk en ik kan ze
geen ongelijk geven.
