Wie kent niet het bekende kinderliedje: Op een grote paddenstoel, rood met witte stippen. Zat kabouter Spillebeen, heen en weer te wippen. "Krak", zei toen de paddenstoel, met een diepe zucht. Allebei de beentjes hopla in de lucht. Geen wonder dat de Vliegenzwam (Amanita muscaria) zo'n bekendheid geniet. De witte stippen zijn restanten van het algeheel omhulsel waarin de paddenstoel 'opgesloten' zat, voordat hij uit de grond omhoog kwam. Deze kunnen bij regenachtig weer vrij snel van de hoed afspoelen. De kleur van de hoed is kan echter variëren van rood tot oranje met gele tinten. Naast het zichtbare boven de grond, gebeurd er ondergronds bijzondere dingen. De Vliegenzwammen groeien vaak in nauwe symbiose met bomen zoals de Berk, Tamme kastanje, Zomereik en de Beuk. Ze vormen een ectomycorrhiza, wat betekent dat het ondergrondse netwerk (mycelium) van de paddenstoel niet binnendringt in de wortels van de boom, maar de haarwortels van de boom aan de buitenkant omgeeft. Zowel de boom als de paddenstoel profiteert van deze vreedzame maar noodzakelijke samenwerking. De giftigheid van deze paddenstoel wordt in de volksmond vaak overdreven – van aanraken zijn geen nadelige gevolgen te verwachten. Hoewel? Staat Kabouter Spillebeen ook weer op eigen benen als hij van de paddenstoel is gevallen? Het liedje geeft daar geen duidelijkheid over. Het is een geruststelling dat het liedje vaak opnieuw gezongen wordt dus het zal wel met een sisser zijn afgelopen. Toch kan het opeten van een hele paddenstoel voor bijvoorbeeld een kleine hond in enkele uren fataal zijn. Maar daar hoeven we in ons geval niet druk over te maken: ons logeetje Lyly is een echte vleeseter.