Gevoed gevoel.

0
994
Als je een zoogdier in het veld tegen komt zie je aan een aantal lichaamskenmerken welke soort het is. Heel eenvoudig zou je denken, er zijn determinatieboeken, internet. Maar voor de moderne volkstam is de naamgeving, als ze het dier zouden zien, blijkbaar toch heel moeilijk. Omdat je zoogdieren niet zo vaak in het veld ziet kun  je ook op andere dingen letten die ze achterlaten zoals sporen. Pootafdrukken in de modder, haren, krabsporen, wissels enz. enz. Veel mensen wagen zich daar niet aan. Dat is best jammer maar dat zal ook wel de reden zijn dat binnen de mensenpopulatie, in de loop van de evolutie, een splitsing heeft plaats gevonden tussen jagers/verzamelaars naar bijna totale natuur ontvreemde wezens. Wie zich een beetje verdiept in het lezen kan net als onze verre voorouders dat deden om veel informatie te verzamelen van prenten. Welke soort? Was het dier alleen?, leeftijd?, rustig lopend of rennend?  vers of oud ? en niet onbelangrijk voor die tijd was de richting bepaling anders kwam je nooit terug thuis met een stuk vlees om hongerige monden te voeden. In het veld net achter het huis heeft dit dier mijn (zand)pad van links naar rechts gekruist. Aan de afmeting van de prent is het te zien dat het een Ree (Capreolus capreolus) is. Het Ree behoort tot de evenhoevigen en de prent lijkt op Damhert en Edelhert maar de laatste twee zijn trapsgewijs groter. Je zou het ook kunnen verwisselen met een Wild zwijn. Ongeacht of het een big is of een volwassen zwijn de stand van de bijhoefjes is anders dan bij het overige evenhoevigen. Door de diepe indruk van de hoeven in het harde zand en de stand van de twee hoeven en de bijhoeven zie je dat het om een volwassen dier gaat die veel haast had. Een Ree in normale stap zouden de twee bijhoefjes niet afgedrukt worden. En de twee hoeven zouden dan netjes dicht naast elkaar staan. De snelheid is ook nog af te lezen aan het zand wat vanuit de prent er uitgespat is en als kruimels nu naast de prent ligt. Aan de scherpe randen van de prent is te zien dat het dier nog geen uur geleden langs is gekomen. Hoe meer tijd er verstrijkt van passeren tot ontdekken, hoe vager de contouren van de prent worden. Ik zou wel willen maar gelukkig hoef ik het Ree niet verder te volgen. Het plaatje is in mijn gedachte compleet. Het lezen van prenten geeft net dat ietsjes extra verrijking aan je wandeling en en met een tevreden "gevoed" gevoel wandel ik weer rustig verder.