Gisteren was weer zo'n bijzondere mooie dag.
Zo'n dag dat ik voorlichting mocht geven aan hulpverleners in "onze GGZ-instelling".
Zo'n dag waarop je ze probeert uit te leggen dat diagnoses in de psychiatrie funest kunnen zijn voor het verdere verloop van iemands leven.
Zo'n dag waarop je ze uitlegt hoe slecht de bejegening op afdelingen in het psychiatrisch ziekenhuis vaak is.
Zo'n dag dat je heel voorzichtig uitlegt, dat het anders kan.
Zo'n dag dat je weer over je verleden als patiënt als bron van kennis kunt putten.
Zo'n dag dag dat je weet dat al je "lijden" toch een doel heeft gehad.
Zo'n dag dat je ze ook, bewust, een 'beetje beledigt'.
Zo'n dag dat je een staande ovatie krijgt.
Zo'n dag waarop je wéér probeert de wereld wat menselijker te maken.
Zo'n dag waarop je ontzettend trots bent, op wie je bent, op wat je kunt.
Zo'n dag dat je weer alleen thuis komt en met niemand kunt delen hoe 'goed' je wel niet was.
Zo'n dag dat je een arm on je heen zou willen voelen, een aai of zoen zou willen krijgen.
Zo'n dag, waarop ik een partner mis…………
Morris©
